گروه فرهنگ‌وهنر ـ غروب دیروز شنبه، در محوطه‌ی موزه هنرهای معاصر کرمان کتاب «ناموران کرمان؛ دهه‌ی هفتاد خورشیدی» رونمایی شد. این کتاب مجموعه‌ای عکس است که توسط مظفر طاهری عکاسی شده است. مراسم دیروز اما فرصتی فراهم کرد تا طاهری به‌عنوان یکی از هنرمندان سرشناس به یکی از ضعف‌های جدی فرهنگی کرمان اشاره کند؛ اگرچه طاهری که سال‌ها کرمان را به مقصد تهران ترک کرده اما او در میان بغضی که فرو خوردنش کار کسی چون او نبود بر جامعه‌ی هنری کرمان که از این مراسم استقبالی در خور انجام نداده بودند؛ نهیب زد. معنای اشکها و فریاد گلایه‌آمیز عکاس‌باشی کرمان آن بود که جامعه‌ی هنری کرمان بی‌مهری به یکدیگر را فروبگذارند و از دوری کردن بپرهیزند و یکدیگر را بیش از این حمایت و همراهی کنند.
به گزارش خبرنگار فردای‌کرمان، او در این مراسم گفت: «من به عکاس بودن و کرمانی بودنم افتخار می‌کنم. عکاس‌باشی اسم گنده‌ای برای من بود که برای خود انتخاب کردم، کسی که به اسم عکاس‌باشی شناخته شود، خیلی مهم است. ولی در کرمان بسیاری آن را به مسخره گرفته بودند. قبل از انقلاب عکاس روزنامه بودم و در استادیوم ورزشی که به عنوان عکاس عکس می‌گرفتم، شعری را می‌خواندند که عکاس‌باشی عکس ما را بینداز! در حالی‌که این برای من بهترین تبلیغ بود. بعدها فهمیدم عجب اسم مهمی دارم».
او سپس ماجرایی که منجر به چاپ این کتاب شد را شرح داد: «جریان کتاب از سال 72 شروع شد و جرقه‌ی آن به وسیله‌ی زنده‌‌یاد بابک دبستانی زده شد. سال 72 در مهمانسرای جهانگردی به همراه بابک در مراسمی بودیم که پیرمرد سپید مویی از در وارد شد. بابک به من گفت که ایشان استاد صنعتی هستند. منِ کرمانیِ عکاس اما استاد صنعتی را نمی‌شناختم. بر خودم نهیب زدم که چرا من همشهری بزرگی دارم که در ایران او را می‌خواهند ولی نمی‌شناسمش؟ جرقه‌ی این مجموعه عکس به وسیله‌ی بابک زده شد و همان‌جا عکاسی از مجموعه‌ی ناموران کرمان را شروع کردم».
طاهری ادامه داد: «در مقدمه‌ی کتاب، عکس من و بابک و من و استاد صنعتی است. دو عکس هست که بابک و دیگری همسرم %A
نظر خود را بنویسید