روح تشیع در شعر آیینی کمرنگ شده است

گروه فرهنگ‌وهنر ـ سیدعلی میرافضلی گفت: «با وجود این‌که در دو، سه دهه‌ی اخیر الگوهای خوبی در خلق شعر آیینی داشته‌ایم اما امروزه گرایش عمده‌ی شاعران ما اظهار ارادت و مرثیه‌گویی‌ است و کمتر با روح تشیع سر و کار دارند و بیشتر به مرثیه‌خوانی بسنده می‌کنند».
به گزارش فردای‌کرمان، این شاعر در بررسی میزان بازشناسی واقعه‌ی عاشورا در شعرهای آیینی امروز در گفت‌وگو با ایسنا، با تاکید بر بی‌توجهی شاعران به روح تشیع ادامه داد: «عمدتا حرکت شاعران جوان ما به این سمت بوده و جشنواره‌ها هم آن‌ها را به این سمت ترغیب کرده‌اند و یک اقبال عمومی کاذب نیز در پشت این حرکت وجود دارد».
او افزود: «ما باید روح معنوی مذهب را به‌طور نامحسوس در شعر بیاوریم و شعرهایی هم موفق بوده‌اند که توانسته‌اند این کار را انجام دهند و از مفهوم معنوی مذهب در زبان شعر و همچنین از خلاقیت و نوآوری استفاده کنند؛ اما کارهایی که شنیده‌ایم عمدتا کارهایی‌ هستند که با سطح ظاهری تشیع کار دارند و تا حدودی سطحی هستند».
میرافضلی با بیان این‌که ما در چند دهه‌ی اخیر الگوهای خوبی در شعر آیینی داریم گفت: «بیش از هزار سال است که ما شعر آیینی داریم اما بعد از پیروزی انقلاب نگاه متفاوتی به آن شده و از طرفی امکانات شعر فارسی هم با توجه به شعر نوین فارسی سبب شده تا مجموعه‌ها و آثار متفاوتی را در این حوزه ببینیم که از نمونه‌های شاخص آن می‌توان به «گنجشک و جبرئیل» سیدحسن حسینی اشاره کرد».
این شاعر درباره شعرهایی که در قالب مداحی شنیده می‌شود بیان کرد: «عموما شعرهایی که در مداحی‌های جدید و عزاداری‌ها شنیده می‌شوند فاقد آن کیفیت هنری بالا هستند، در آن‌ها نوآوری وجود ندارد و قدرت ادبی پایینی دارند، حتی بینش خاصی هم نسبت به موضوع به مخاطب نمی‌دهند. عموما اشعار مذهبی که در قالب نوحه‌سرایی درمی‌آیند به این شکل هستند اما مداحانی هم هستند که با شاعران آیینی خوبی کار می‌کنند و کارهای متفاوتی را هم عرضه می‌کنند».
این شاعر و منتقد در حالی که جریان غالب استفاده از شعرهای آیینی در نوحه‌سرایی‎ها را عمدتا شعرهای آماده یا اینترنت دانست گفت: «استفاده از شعرهای آماده سبب شده است تا نوحه‌سرایانی که از شعر فارسی شناخت کافی ندارند شعر را تغییر دهند تا با ریتم‌شان همساز شود، اما وزن و قافیه را خراب می‌کنند و از بین می‌برند».