فردای کرمان - علی‌اکبر پوریانی: تاریخ‌نگاران سابقه‌ای ۶۰ ساله برای ایده‌ی انتقال آب شیرین از دریا به فلات مرکزی را مطرح می‌کنند که در زمان طرح آن، رویایی دست نیافتنی و باوری افسانه‌ای تلقی می‌شد.
در آن دوران قنات رایج بود و آبیاری مزارع کشاورزی و باغات را انجام می‌داد. کشور در زمان پهلوی دوم و در مسیر توسعه‌ی برون‌زا که با الگوبرداری از طرح‌های جهانی دنبال می‌شد، به سراغ حفر چاه‌های نیمه‌عمیق و عمیق رفت. پدیده‌ای که بزرگانی چون مرحوم باستانی پاریزی از آن به «تنوره دیو» یاد کردند.
حفر صدها هزار چاه مجاز و غیرمجاز، مصیبتی بر سر کشور کم باران ایران و خصوصاً مناطق کویری آورد که تا ده‌ها سال دیگر هم قابل جبران نیست. بر اساس گزارشات مستند آب منطقه‌ای سطح آب‌های زیرزمینی در برخی مناطق بیش از ۳۵ متر پایین رفت. زمین‌های بسیاری دچار فرونشست گردید. چاه‌های بسیاری خشک شد، و شوری آب در برخی دشت‌ها، به شوری آب دریا رسید، و امکان کشاورزی را سلب کرد.
برخی متولیان امر، طرح‌هایی برای جلوگیری از بحران آب پیشنهاد و اجرا کردند و در این میان، طرح شیرین‌سازی آب از خلیج فارس و انتقال آن به سیرجان، سرچشمه، کرمان و یزد، یکی از کارهایی بود که رویای ۶۰ ساله را تحقق بخشید.
برای اجرایی کردن این پروژه‌ی راهبردی که از حدود ۱۰ سال پیش به صورت جدی دنبال گردید و در دولت تدبیر و امید وارد فاز اجرایی و عملیاتی گردید، افراد زیادی نقش داشتند.
از جمله وجوه ممتاز این طرح راهبردی این است که چنین پروژه‌ای، تنها با بودجه‌ی بخش خصوصی و شرکت‌های بزرگ صنعتی و معدنی، از جمله شرکت سنگ‌آهن گهرزمین و سایر بنگاه‌های اقتصادی انجام شد و دولت زمینه‌ساز تحقق آن بود. اینک در ادامه‌ی طرح نیاکان ما که با قنات به آبیاری اراضی کشاورزی و آبادانی زمین می‌پرداختند و حرمت آب را پاس می‌داشتند، طرح شیرین‌سازی آب خلیج فارس و انتقال روزانه‌ی ۶۰۰ هزار مترمکعب آب به سیرجان به بار نشست تا منابع محدود آب‌های زیرزمینی که ودیعه‌ی خداوند و سرمایه‌ی نسل‌های آینده است، محفوظ بماند. قرار است این خط انتقال در فازهای بعدی به یزد هم برسد و چه بسا کمبود آب شهر کرمان نیز از همین خط تامین و جبران شود.
پنجشنبه‌ی گذشته پس از حضور در مراسم افتتاح فاز اول پروژه‌ی انتقال آب و با خرسندی از این‌که نباید آب مورد نیاز خطوط کنسانتره و گندله‌سازی را از طریق تانکر تامین کنیم، احساس افتخار نمودم که گهرزمین نیز سهمی در این پروژه راهبردی داشته است.
در مسیر بازگشت به تهران با وزیر محترم صنعت، معدن و تجارت که خود نیز در زمان استانداری، حامی و پیگیر اجرای این طرح بود، همسفر شدم و گفتم ای کاش از همه‌ی کسانی که از گذشته تا امروز در این پروژه سهیم بودند و نقشی بر عهده داشتند، قدردانی می‌شد و به مراسم دعوت می‌شدند و اگرچه انتظار ندارند، اما سنت قدرشناسی از گذشتگان، انگیزه‌ی خدمت آیندگان خواهد بود و جوانانی که امروز در عرصه‌های مختلف با مدیریت جهادی و ریسک‌پذیر تلاش می‌کنند، قطعاً با مشاهده‌ی این رویکرد قدرشناسانه، انگیزه‌ی مضاعفی برای کار و خدمت پیدا خواهند کرد.
نظر خود را بنویسید