فردای کرمان – گروه فرهنگ وهنر: همزمان با شروع طرح زمستانه‌ی هفته‌ی کتاب، خبر رسیده که کتاب تازه‌ی شاعر و پژوهشگر گرانمایه، سیدعلی میرافضلی با عنوان «رباعیات خیّام و خیامانه‌های پارسی» توسط انتشارات سخن منتشر شده است. میرافضلی در این اثر پژوهشی اقدام به دسته‌بندی رباعیات در سه سطح رباعیات اصیل، رباعیات محتمل و رباعیات مشکوک یا مردود کرده و در هر مورد با صراحت دیدگاه خود را با خیّام‌دوستان و پژوهشگران رباعی به اشتراک گذاشته است.
این شاعر و پژوهشگر حوزه‌ی ادبیات و به ویژه شعر، ده‌ها سال است که درباره‌ی رباعیات خیّام پژوهش می‌کند، به‌طوری‌که هم اکنون در زمینه‌ی خیّام‌پژوهی و شناخت رباعی، از چهره‌های شاخص کشور به شمار می‌آید، و ده‌ها کتاب و مقاله از او در دسترس علاقه‌مندان به خیّام و رباعیات او قرار دارد. با این وصف، همیشه جای این پرسش هم مطرح بوده که چرا حاصل مطالعات آقای میرافضلی منجر به انتشار کتابی حاوی رباعیات مطمئن خیام نشده است. چیزی که ضرورت آن در جامعه همواره احساس می‌شود.
میرافضلی مدیرکانال تلگرامی چهارخطی درباره‌ی این تالیف با انتشار متن کوتاهی درباره‌ی این کتاب، تلاش کرده تا اطلاعات ضروری و اولیه‌ای را که علاقه‌مندان مایل به دانستن آن هستند، بیاورد که توصیه می‌کنیم در ادامه بخوانید:
بیش از یک قرن است که پژوهشگران و دوستداران حکیم عمر خیّام نیشابوری می‌کوشند از طریق پالایش رباعیّات منسوب بدو، چهره‌ی راستینی از این شخصیت جهانی تاریخ علم و ادب را به تصویر در آورند. این مسیر طولانی، با کامیابی‌ها و ناکامی‌های بسیار همراه بوده است. شمار رباعیّات منسوب به خیّام از دو رباعی تا دو هزار رباعی در نوسان است. برخی از این رباعیّات میان خیّام و دیگر شاعران مشترک است و والنتین ژوکوفسکی، ایران‌شناس روس، آن‌ها را «رباعی سرگردان» نامیده است. ناهمگونی سبکی و زبانی، و ناپیوستگی اندیشگانی در این رباعیات تا بدان حدّ است که نمی‌توان همه‌‌ی آن‌ها را محصول ذهن و زبان فردی واحد و حتی یک دوره‌ی تاریخی مشخص به شمار آورد. از ۱۸۹۷ میلادی تا به امروز، محققان ایرانی و شرق‌شناسان نامدار، کتاب‌ها و مقالات بی‌شماری در شناخت و ارزیابی منابع رباعیات منسوب به خیّام، روش‌های بررسی و شیوه‌ی پالایش این رباعیات پدید آورده‌اند.
کتاب حاضر، در دو دفتر تنظیم شده و بدین نیّت فراهم آمده که متنی قابل اعتماد از رباعیّات خیّام و دیگر خیّامانه‌های تاریخ رباعی فارسی به دست دهد و در حدّ توان، از بار این ناهمگونی‌ها و سرگردانی‌ها بکاهد. در دفتر نخست، نویسنده با استفاده از سه معیار توأمان، به انتخاب رباعیّات خیّام از منابع کهن پرداخته است:
اصل اوّل، شناسایی منابع کهن، ارزیابی و دسته‌بندی آن‌ها و به‌کارگیری اصل تواتر و تکرار رباعیّات منسوب به خیّام در آن‌هاست. در این روش، صرف درج رباعی در یک منبع کهن، ملاک انتخاب نیست. قدمت آن منبع، کیفیت نقل، و تکرار یک رباعی در دستِ کم دو منبع، اهمیت بسیار دارد. در این ارزیابی، ۳۲ سرچشمه‌ی کهن در اختیار داشته‌ام. در منابع کهن، با حذف رباعیّات تکراری، ۱۵۶ رباعی با ذکر نام خیّام یافت می‌شود. برای دقیق شدن بررسی خود، از ۳۵ منبع کمکی نیز بهره گرفته‌ام.
رباعیّات منسوب به خیّام در گذر زمان با رباعیّات شاعران دیگر در‌آمیخته است. این اختلاط و امتزاج، متأسفانه در منابع کهن نیز به چشم می‌خورَد. در این پژوهش، ما گویندگان واقعی رباعیّات مشترک را بر مبنای منابع معتبر و مآخذ قدیمی شناسایی کرده و اشعار خیّام را از این رباعیّات پالوده‌ایم.
در سده‌ی پنجم و اوایل سده‌ی ششم هجری، یک عنصر سبکی در رباعیّات فارسی وجود دارد که رهنمای ما در تشخیص رباعیّات اصیل خیّام توانَد بود و آن، داشتن قافیه‌های چهارگانه است. طبق بررسی ما در دواوین نُه شاعر آن روزگار، تا ۹۳ درصد رباعیّات آن عصر، چهار قافیه‌ای بوده است. این عنصر سبکی، در کنار آن دو عامل دیگر، به ما کمک می‌کند که انتخاب دقیق‌تری از رباعیّات موجود در منابع صورت دهیم.
در بخش اول کتاب، شرح مفصلی از معیارهای پیشنهادی و روش کار برای انتخاب رباعیّات خیّام داده شده است. ما با کمک این سه معیار، ۲۰ رباعی را که واجد هر سه معیار هستند، به عنوان رباعیّات اصلی و اصیل خیّام اختیار کرده‌ایم. برای هر رباعی، توضیحاتی جداگانه آورده‌ایم.
بخش دوم رباعیّات، شامل رباعیّات مُحتمل است. ۴۹ رباعیی که در این بخش جای گرفته، فقط دو ویژگی از معیارهای سه گانه را با خود دارند. احتمال آنکه تعدادی از رباعیّات این بخش از خیّام باشد، وجود دارد. شاید یافته‌های بعدی محققان، چند رباعی بخش دوم را به فهرست رباعیّات اصیل بیفزاید.
بخش سوم کتاب، در مورد رباعیّات مشکوک و مردود است. در این بخش نیز، به ارزیابی تتمه‌ی رباعیّات پرداخته‌ایم. از نظر من، انتساب اغلب این رباعیّات به خیّام مردود است؛ اما به مکتب خیّام تعلّق دارند. این گوهرهای گرانمایه، سروده‌ی پیروان گمنام حکیم عمر خیّام هستند. نفی انتساب آن‌ها به خیّام، به منزله‌ی نفی ارزش‌های گوهرین این آثار نیست.
ما دفتر دوم کتاب را به منتخبی از خیّامانه‌های پارسی، در محدوده‌ی زمانی قرن پنجم تا اوایل قرن هفتم هجری، اختصاص داده‌ایم. در این بخش، ۵۸ رباعی خیّامانه نقل شده است. همچون رباعیّات دفتر اول، هر رباعی خیّامانه، توضیحاتی دارد که نشان می‌دهد این انتخاب‌ها، به صورت تفنّنی و با تیک زدن رباعیّات در منابع، صورت نگرفته است. با تفکیک رباعیّات سرگردان از رباعیّات خیّام، هم با چهره‌ی خالص‌تری از خیّام روبه‌رو می‌شویم و هم سهم دیگر گویندگان با ذوق تاریخ ادب فارسی، در شکل گرفتن رباعی خیّامانه مشخّص می‌گردد.
در بخش آخر کتاب، فرهنگ کوچکی از لغات و اصطلاحات خاص موجود در رباعیّات خیّام و شاعران دیگر تدارک دیده‌ایم که هم کلیدی است برای درک بهتر رباعیّات خیّام و اقران او، و هم می‌تواند سوابق و لواحق این اصطلاحات را در متون ادبی نشان دهد.
نظر خود را بنویسید