فردای‌کرمان – گروه جامعه: به پاس تجلیل از نیم‌قرن تلاش موثر شادروان مهندس سیدمحسن میرحیدر در زمینۀ معماری و خدمات ارزندۀ وی به جامعۀ مهندسی، نخستین دورۀ جایزۀ مهندس میرحیدر در دانشگاه باهنر کرمان با حضور همسر ایشان، جمعی از مسئولان، اساتید و دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان برگزار شد.
مهندس محسن میرحیدر، از مفاخر معماری ایران، معمار و طراح ساختمان‌های دانشگاه شهید باهنر کرمان بود که شهریورماه سال 1400 درگذشت.
همسر مهندس میرحیدر، یک سال پس از فوت وی، با حضور در کرمان، بنیان جایزه‌ای را با نام «جایزۀ معماری مهندس میرحیدر» پایه‌گذاری و دو منزل مسکونی در تهران و کرمان را برای ایجاد این جایزه به بنیاد عام‌المنفعه خیّرین دانشگاه شهید باهنر کرمان اهدا کرد.
به گزارش خبرنگار فردای‌کرمان، رجبی‌نیا نهم خردادماه در مراسم جایزۀ معماری مهندس میرحیدر با تقدیر از اساتید، روسای دانشگاه و کسانی که در این جلسه شرکت کردند، گفت: «من خود را لایق این همه محبت و احساسات نمی‌دانم».
وی ادامه داد: «من کاری نکردم جز این‌که این افتخار را داشتم که به کرمان بیایم و در خدمت کرمانی‌ها، که مردمی بسیار مهربان و نازنین هستند، باشم».
همسر مرحوم میرحیدر بیان کرد: «حدود 50 سال محسن در این دانشگاه کار کرده و تمام این مدت من از نظر روحی و روانی پشتیبان او بودم. در لحظاتی بسیار لذت بردم و لحظاتی هم بوده که محسن زیاد راضی نبوده، که در کار، همیشه این مساله وجود دارد».
وی یادآور شد: «اگر شما دانشجویان این افتخار را به من بدهید که بتوانم بگویم فرزندان من در دانشگاه شهید باهنر مشغول تحصیل هستند، بسیار خوشحال می‌شوم و برای من یک افتخار بزرگ است».
رجبی‌نیا خاطرنشان کرد: «محسن میرحیدر یکی از معماران خیلی پرکار و موثر در معماری ایران بود و ما امروز در این‌جا جمع شده‌ایم که جایزه‌ای را به نام او به بهترین دانشجوی رشتۀ معماری بدهیم».
وی ادامه داد: «این جایزه برای تشکر از کسی است که زحمت کشیده، در دانشکده معماری آموخته و تلاش کرده است و امیدواریم که دانشجویان در همۀ رشته‌ها و خصوصا رشتۀ معماری، کسانی بشوند که بتوانند در رده‌های بالا برای سرزمین ایران خدمتگزار باشند و ایرانی داشته باشیم که باعث افتخار ما در جهان باشد».
همسر مرحوم میرحیدر بیان کرد: «بعد از فوت محسن تصمیم گرفتم آن‌چه اندوختۀ من و محسن بود، برای دانشجویان معماری هزینه شود».
وی در پایان با اشاره به فعالیتش در رشتۀ ناشنوایان، گفت که نوشتۀ یکی از دانشجویان نیمه‌شنوا که در قم زندگی می‌کند و همیشه جویای احوال محسن بوده و در مراسم او نیز شرکت کرده است را می‌خواند: «او هرگز نمی‌میرد، او زنده است، با وجود ما که همواره طنین صدایش در گوش‌مان، زمزمۀ نوایش بر لب‌هایمان و مهر بی‌پایانش در قلب‌هایمان جاری خواهد بود. روحش شاد، نامش جاودان. یادش گرامی». /پ
نظر خود را بنویسید