بیکاری، بیماری است!

گروه جامعه ـ «ابوالفضل کارآمد» مدیرمسئول نسل‌آفتاب در یادداشتی که در اختیار «فردای‌کرمان» قرار داده و درباره‌ی تبعات بیکاری هشدار داده است.
متن کامل این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:
«بیکاری در هرکجا که باشد یک نوع بیماری مهلک است. این بیماری از جامعه به فرد سرایت می‌کند و در نتیجه هم جامعه و هم مردم آن مریض می‌شوند.
بیکاری، فقر، فساد و اعتیاد را با خود به ارمغان می‌آورد. فقر، فساد و اعتیاد بنیان خانواده‌ها را بر باد می‌دهد و موجب افزایش آمار طلاق می‌گردد . بیکاری، فقر و .. مثل طاعون قرن‌های گذشته، انسان‌ها را در دسته‌های صدتایی و هزارتایی نابود می‌کند. بیکاری مثل بازی دومینو - که نسل ما آن را با آجر بازی می‌کرد – ویژگی‌های مثبت یک نسل را یکی پس از دیگری می‌خواباند و به دیار نیستی می‌فرستند!
بیکاری که باشد سفره‌ی نان هم نیست. سفره‌ی نان که نباشد، عشق نیست. عشق هم که نباشد، هیچ چیز نیست. همان‌طور که نویسنده‌ کتاب داستان «جای خالی سلوچ» نیم‌قرن قبل نوشت : « ... نه کار بود و نه سفره، هیچکدام! بی‌کار، سفره نیست و بی‌سفره، عشق، بی عشق سخن نیست و سخن که نبود، فریاد و دعوا نیست، خنده و شوخی نیست، زبان و دل کهنه می‌شود .. ».
بیکاری بر خلاف بیماری‌های لاعلاج قابل درمان است! به‌شرط آن‌که مدیران جامعه به فکر مردم و ایجاد کار برای آن‌ها باشند! و مدیران جامعه زمانی به فکر کار هستند که فقر فکری – فرهنگی نداشته باشند و یادشان باشد که کشور ما یکی از جوان‌ترین کشورهای جهان است. جوانانی که برای کار کردن و نان به‌خانه بردن و بروز استعداد و عشق ورزیدن و فرار از دام بلایای بیکاری و تبهکاری و اعتیاد و ... لَه لَه می‌زنند . جوانان ما در هیچ مقطعی نان بیکاری و تن‌آساییشان را نخورده اند! برای ارائه‌ی سند در دهه‌های گذشته، اسناد و نمونه‌های فراوانی را می‌توان عرضه کرد که جلوی چشم همگان است و نیاز به هیچ زحمتی نیست! مدیران جامعه به یاد داشته باشند که کشور هشتاد میلیونی ما جنگل سبز و در هم تنیده و استعدادهای نهفته‌ای است که تنها نیازمند برنامه‌ریزی برای به سامان رساندن آن است و باید این برنامه‌ها در دستور کار جدی قرار بگیرد و دیگر هیچ!...
توجه داریم که بیکاری فقر می‌زاید! و این فرزند ناخلف – به قول مولای متقیان امام علی (ع) - از در که وارد شد، ایمان از پنجره می‌گریزد . یادمان باشد که ایران کشوری بزرگ و صاحب تمدن و دارای ثروت خدادادی زیرزمینی و رو زمینی انبوه بوده است! بنابراین گناه هجوم بیکاری و فقر به این کشور دوست داشتنی، یقینا به پای مدیران آن نوشته می‌شود پس : حیٌ عَلی خَیرِالعَمَل! اگر به فکر آینده‌ی فرزندانمان هستیم».