انسان‌هایی «تقریبا» از جنگ برگشته!

گروه فرهنگ‌وهنر – ماجرای این نمایش در نیویورکِ سال 1918 می‌گذرد و روایت‌گرِ قصه‌ی گروهی آدم است که «تقریبا» از جنگ برگشته‌اند. این را علی نفیسی کارگردان نمایش موجی پس از اولین اجرای آن، در نشست خبری ویژه با رسانه‌ها عنوان کرد.
به گزارش فردای‌کرمان به نقل از استقامت، شامگاه پنج‌شنبه 15 آذرماه، علی نفیسی، کارگردان تئاتر و بازیگر، آخرین اثر نمایشی خود تحت عنوان «موجی» نوشته‌ی «یوجین اونیل» را در پلاتوی یادگاران صنعتی به روی صحنه برد و پس از اجرا، نشست خبری این پروژه با حضور عوامل اجرایی برگزار شد. متنِ موجی، توسط دکتر یدالله آقاعباسی به زبان فارسی ترجمه شده است.
نفیسی در این نشست خبری، مدت‌زمان تمرین گروه برای اجرای موجی را چهار ماه اعلام کرد و گفت: «این پروژه را از برج سه شروع کرده‌ایم. در مورد بازیگرانِ این کار قرار بود رضا رشیدصالحی، محمدرضا حیدری و رضا پارسا را داشته باشیم اما هریک در یک مرحله‌ای از ما جدا شدند. مثلا رضا پارسا برای تئاتر «شایعات» جلیل امیری تمرین داشت و نشد که او را داشته باشیم. اما از تیم فعلی‌ام برای کار خیلی راضی هستم».
وی در مورد محل تمرین‌های این اجرا تشریح کرد: «تئاتر کرمان باید قبل از قضیه‌ی زمان به قضیه‌ی مکان بپردازد، برای همین دوست داشتیم که برای تمرین مکان‌های مختلفی را تجربه کنیم و این هم اصلا ربطی به این ندارد که در کرمان محلی برای تمرین وجود ندارد، خیر. خودمان به مکان‌های مختلفی از قلعه اردشیر و قلعه دختر گرفته تا در سالنی در برج صالح‌المهدی و مسجد صاحب‌الزمان رفتیم و تمرین کردیم».
کارگردان تئاترِ «روال عادی» همچنین درمورد این‌که چقدر به متن یوجین اونیل وفادار مانده است، توضیح داد: «ما بنابر برخی ملاحظات، خودمان چند چیز را به تئاتر اضافه کردیم. مثلا خدمت‌کار در متن اونیل نیست و فقط یک فردی است که ساکت نشسته است و فقط یه دیالوگ کوتاه در طی اجرا دارد. همچنین شطرنجی که در صحنه می‌بینید را خودمان اضافه کردیم و صحنه‌های مربوط به شکستنِ لیوان‌ها و... در متن اصلی وجود ندارد. درواقع، من دکور صحنه را طوری طراحی کردم که وضعیت نامطمئن، وضعیت معلق و کمی رو به فروپاشی یا سقوط را برسانم. اِلِمان‌هایی از زندگی را در دکور استفاده کردم ولی این المان‌ها توسط علائم جنگ پوشیده شده‌اند».
نفیسی در پاسخ به سوال سردبیر هفته‌نامه استقامت مبنی بر این‌که دیواری که در صحنه وجود دارد و چند قطعه عکس بر روی آن چیده شده، چه نقشی در روندِ قصه‌ی تئاتر دارد؟، گفت:«در عکس‌هایی که بر روی یکی از دیوارهای صحنه می‌بینید چند خانم حضور دارند، اما زیاد جلب توجه نمی‌کنند و بین عکس‌ها گم شده‌اند. حتی عکس مریم مقدس هم در بین آنها هست. این عکس‌ها را به این دلیل استفاده کردم که می‌خواستم وضعیت سکوت، سربازهای مرده و عکس‌هایی که صدای‌شان در نمی‌آید را برسانم».
وی همچنین با اظهار گلایه از این‌که برخی بر تئاتر خرده گرفته‌اند که:«چگونه است که این تئاتر برای اولین بار در ایران اجرا می‌شود؟» توضیح داد: «ما به این دلیل در تبلیغات این جمله را درج کردیم چون متنِ تئاتر توسط دکتر آقاعباسی ترجمه شده، ولی چاپ نشده است، یعنی قرار است که نشر بیدگل این را چاپ کند. برای همین اشاره کردیم که برای اولین بار است که این متن اجرا می‌شود».
او همچنین درمورد بودجه‌ی اجرای این نمایش گفت: «برای بودجه‌ی این تئاتر از وام صندوق توسعه تئاتر استفاده کردیم. این کار هم در بخش غیررقابتی جشنواره بین‌المللی تئاتر مقاومت پذیرفته شد، اما فکر می‌کنم به دلیل کمبود بودجه، آن بخش حذف شد و بعد از آن بود که به حوزه هنری پیشنهاد دادیم که این کار جزو محصولات حوزه هنری قلمداد شود و آن‌ها هم پذیرفتند».
گفتنی است، در این تئاتر مهدی خسروی، حنان جعفری، عباس قطبی راوندی و امیرعباس لارستانی به ایفای نقش می‌پردازند. همچنین عارفه افضلی دستیاری کارگردان، منشی صحنه و طراحی لباس این تئاتر را بر عهده دارد. طراحی صحنه، نور، پوستر و بروشور بر عهده‌ی کارگردان اثر، علی نفیسی است و زهرا نجمی طراحِ گریمِ بازیگران است. مدیر صحنه، جهان‌بین خیامیان؛ مجری دکور، سعید بافتی‌پور، مسلم سلمانی و امیر آرام؛ و مجری نور امیررضا منصوری است.