فردای‌کرمان – گروه فرهنگ‌وهنر: محمدعلی بهمنی شاعر غزل‌سرا در پی سکته مغزی و وخامت شرایط جسمانی، در سن ۸۲ سالگی شب گذشته، جمعه ۹ شهریور ۱۴۰۳، در تهران درگذشت.
محمدعلی بهمنی اواخر خرداد ۱۴۰۳ در اثر سکته مغزی در بخش مراقبت‌های ویژۀ بیمارستان بستری شد، پزشکان اعلام کرده بودند این شاعر قدرت تکلم خود را از دست داده است. اما در روزهای بعد وضعیت سلامت او رو به بهبود رفته و قدرت تکلم خود را بازیافته بود. سلامت این غزل‌سرا مجددا چهارشنبه شب ۳۱ مرداد ۱۴۰۳ بعد از خونریزی مغزی مجدد رو به وخامت رفته بود.
به گزارش فردای کرمان به نقل از ایرنا، بهمنی شاعر و غزل‌سرا، متولد ۱۳۲۱ در دزفول است. فریدون مشیری نخستین کسی بود که توانایی شعرگویی را در بهمنی، پیدا کرد و او نخستین شعرش را در ۱۰ سالگی برای مادرش سرود و مجله «روشن فکر» در سال ۱۳۳۱ آن را چاپ کرد.
بهمنی از سال ۱۳۴۵ همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و برنامۀ صفحۀ شعر را با همکاری شبکۀ استانی خلیج‌فارس ارائه داده است.
او از سال ۱۳۵۲ ساکن بندرعباس شد و پس از پیروزی انقلاب، به تهران آمد و مجدد در سال ۱۳۶۳ به بندرعباس عزیمت کرد.
وی یکی از توانمندترین و موثرترین ترانه‌سرایان این دوره است و تاکنون با هنرمندان زیادی در عرصۀ موسیقی همکاری داشته است که ازجمله شاخص‌ترین آن‌ها زنده‌یاد ناصر عبداللهی است.
نخستین مجموعۀ بهمنی به نام «باغ لال» را انتشارات بامداد در سال ۱۳۵۱ منتشر کرد و درپی آن آثار بسیاری از وی به دست مخاطبانش رسید. دو مجموعۀ «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» و «شاعر شنیدنی است» از آثار بسیار مشهور در کارنامۀ بهمنی، به چاپ دهم نیز رسیده است.
بهمنی سال ۱۳۷۸ غزل‌سرای نمونۀ کشور شد و سال ۱۳۸۵ در نخستین دورۀ جشنواره شعر فجر به اتفاق حسین منزوی برگزیدۀ بخش شعر کلاسیک شد و در فهرست چهره‌های ماندگار شعر قرار گرفت.
در بین آثار بهمنی «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» در رشد غزل معاصر، مجموعه‌ای تأثیرگذار است. عشق ازجمله مضمون غزل‌های اوست. بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیما یوشیج است.
آنچنان که خود او می‌گوید: «جسمم غزل است اما روحم همه نیمایی است در آینه تلفیق این چهره تماشایی است». /پ
نظر خود را بنویسید