شجریان می‌خواهد بم پر از امید و نغمه باشد

گروه فرهنگ‌وهنر ـ حسین علیزاده از همه‌ی مردم و مسئولان بم و استان کرمان خواست تا حامی بقای باغ‌هنر بم باشند.
به گزارش فردای‌کرمان به نقل از ایلنا، شامگاه دیروز پنجشنبه، طی مراسمی با حضور خانواده‌ی محمدرضا شجریان و جمع پرتعدادی از هنرمندان کشوری، باغ‌هنر بم 16 سال پس از زلزله به بهره‌برداری رسید.
در این مراسم، علیزاده با بیان این‌که امروز، روز بسیار هیجان‌انگیزی است، به نقل خاطره‌ای پرداخت و گفت: «می‌خواهم خاطره‌ای را بیان کنم که شاید جنبه‌خصوصی داشته باشد اما بیانش لازم است. سال 82 زمانی که کسالت سراغ استاد شجریان آمد لحظه و روز عجیبی را تجربه کردیم؛ 15-16 سال پیش صبح روزی که در کارولینای شمالی از خواب بیدار شدیم و فهمیدیم کار به بیمارستان کشیده است. ما خودمان را باخته بودیم و می‌دانستیم که آن شب باید بدون حضور استاد شجریان روی صحنه برویم و همایون کار را بر عهده خواهد گرفت. زمانی که برای رفتن به سالن آماده می‌شدیم هیچ نیرو و انگیزه‌ای برای اجرا نداشتیم و حتی در لحظه‌ای که به هم نگاه می‌کردیم چهره‌ی یکدیگر را نمی‌شناختیم چون حضور استاد شجریان بود که به چهره‌های ما حس می‌داد. وقتی که مردم در سالن نشسته بودند صحنه عجیبی رخ داد. در باز شد و استاد شجریان با سُرمی در دست با لباس گرمکن پشت صحنه آمد و گفت نتوانستم در خانه بمانم! او با وجود تمام مشکلاتی که داشت نتوانست در منزل بماند و خودش به خودش رحم نکرد و فقط از مردم عذر خواست با لباس گرمکن روی صحنه می‌رود نه با لباس کنسرت. نه ما با دست‌مان و نه شجریان با حنجره‌اش بلکه همه‌مان با دل‌مان آن اجرا را انجام دادیم و علی‌رغم اینکه فکرش را نمی‌کردیم استاد شجریان، خودش، ما را و همه‌ی مردم را پرواز داد».
علیزاده سپس اظهار کرد: «وقتی که فاجعه‌ی زلزله بم پیش آمد همان گروه؛ بنده حقیر، کیهان کلهر، محمدرضا و همایون شجریان در عرض چند دقیقه یکدیگر را پیدا کردیم و برنامه‌ریزی روی صحنه بردن کنسرت «همنوا با بم» را انجام دادیم. آن حرکت چون با عشق و حس تعهدی که استاد شجریان نسبت به موضوع داشت در خود ما هم همبستگی عجیبی به وجود آورد و یک همدلی محض بود. انگیزه آن کنسرت به وجود آوردن چنین فضایی بود و علی‌رغم این‌که در ایران پیش‌بینی کردن هیچ چیز میسر نیست اما اگر تصمیمی با عشق، ایمان و اعتقاد گرفته شود حتما عملی خواهد شد. ما امروز افتخار این را نداریم که استاد شجریان در جمع‌مان حاضر شود ولی یادش و نامش و قلبش در میان‌مان هست».
این هنرمند در ادامه افزود: «فکر ایجاد چنین مکانی از لحظه اولیه تا به نتیجه رسیدن، تقریبا محال بود و محال هم شد و همه چیز بعد از مدتی مسکوت ماند ولی ما می‌دانستیم هر آنچه انگیزه و عشقی واقعی در پسش باشد حتی بعد از 16 سال محقق خواهد شد. روزی که فاجعه بم پیش آمد ما فکر کردیم چه باید کنیم و اولین صحبت استاد شجریان این بود که این شهر باید پر از امید شود و پر از نغمه تا شاید دل‌های مردم دوباره زنده شود».
او ادامه داد: «این مکان تا اینجا درست شده ولی به این فکر کنیم که می‌خواهیم برای تداوم آن چه کنیم. یادمان نرود اینجا با خون دل ساخته شده و تحقق آرزوی بزرگ هنرمندی بزرگ. در بررسی‌هایی که هفته‌های گذشته انجام دادیم به این نتیجه رسیدیم که اینجا می‌تواند دانشکده‌ای شود شبیه به دانشکده هنرهای زیبا. جایی برای موسیقی، تجسمی، تئاتر، سینما و... و جایی برای هنرآموزی مردم منطقه، کرمان و بم».
علیزاده اظهار کرد: «من وقتی با هنرمندانی از رشته‌های مختلف صحبت کردم همگی با جان و دل حاضر بودند وقت بگذارند و در چنین دانشگاهی درس بدهند. از همه‌ی اساتید، از همه‌ی مردم شهر بم و از مسئولانی که متوجه‌ی این مسئله هستند می‌خواهم به بقای این مکان بیندیشند و در زنده کردن روحیه‌ی مردم این شهر سهیم شوند. من از طرف بسیاری از هنرمندان در رشته‌های مختلف این تعهد را نسبت به این محیط می‌دهم و از طرف خودم و بسیاری دیگر از هنرمندان می‌گویم برای ادامه‌دار بودن فعالیت این مکان زمان خواهیم گذاشت و تعهد بعدی را مردم باید بدهند و تعهد بعدی را مسئولان. اگر روزی شنیده شود غفلتی شده و از این محیط آن‌طور که باید استفاده نشده باید به حال خودمان افسوس بخوریم که این یکی را هم به تباهی کشاندیم اما قطعا این‌گونه نمی‌شود چون نام استاد شجریان نامی است جاودانه و ما نسبت به این نام تعهد داریم و تعهد می‌دهیم».