گروه فرهنگ‌وهنر – نمایش «به خنده گندم که رویای آرد» به نویسندگی مرتضی شاه‌کرم و کارگردانی محمدرضا حیدری، سه‌شنبه شب، 24 اردیبهشت‌ماه در محل پلاتوی صنعتی به روی صحنه رفت و پس از اجرا، نشست خبری این نمایش با حضور علاقه‌مندان برگزار شد. به گزارش خبرنگار استقامت، این نمایش، به گفته‌ی کارگردان «تصویری از گم‌گشتگی انسان‌هایی است که جنگ برای آنان تمام نشده و نمی‌خواهند این را بپذیرند. این نمایش بیان‌کننده‌ی احساس انسان‌هایی است که مستقیما در جنگ دخالتی نداشتند اما ناخواسته تاثیر آن را در زندگی دیده‌اند و هنوز اثرات آن از زندگی آنان جدا نشده است».
حیدری در این‌باره ادامه داد:«همین حالا هم در خوزستان چنین انسان‌هایی را تحت عناوین «آدم‌های عجیب» و «دیوانه» می‌شناسند که حزن تمام انسان‌های درد دیده را می‌توان در چشم‌های آنان دید. این نمایش با مفهومی ضدجنگ، پیامدهای جنگ را بر وجود این انسان‌ها بیان می‌کند».
او خاطرنشان کرد:«این نمایش مستقیما مربوط به حوزه دفاع مقدس نیست؛ بلکه یک موضوع جهان‌شمول است ولی اختصاصا مربوط به اهالی خوزستان و خرمشهر می‌باشد».
کارگردان تئاتر«همه چیز می‌گذرد تو نمی گذری» در بخش دیگری از صحبت‌های خود به طراحی صحنه این نمایش اشاره کرد و توضیح داد: «طراحی صحنه را بر اساس آن مفهوم گم‌گشتگی که در متن مشهود بود انجام دادیم و بدین‌منظور، یک مسیرِ تو در تو را انتخاب کردیم؛ درواقع از بازی مارپیچ الهام گرفتیم؛ چرا که فکر می‌کردم با این شیوه می‌توان اتمسفر وجودی آدم‌ها را در آن فضایی که در آن قرار گرفته‌اند به‌خوبی منتقل کرد».
وی همچنین درمورد شیوه‌ی اجرا تشریح کرد:«این نمایش خالی از دکور است؛ از دکور که صحبت می‌کنم، به معنای سنگینی‌های صحنه است. ما در این نمایش با استفاده از ابزارهایی محدود، به صورت المانی کار کردیم و من به شدت خوشحالم که توانمندی بازیگران من در یک ساعت اجرا، بدون کمک هیچ جذبه‌ی تصویری عجیب و غریبی در صحنه دیده شد که با وجود تماشاگران در دو طرف صحنه، نشان دادند که چقدر بر کار مسلط هستند». در همین راستا، حیدری در پاسخ به سوال خبرنگار هفته‌نامه استقامت مبنی بر اینکه:«در فرم صحنه‌ی شما که در دو طرف تماشاچی‌ها نشسته بودند دشواری‌هایی وجود داشت که موجب قطع ارتباط تماشاگر با بازیگران می‌شد؛ چراکه پس از تماشای صحنه‌ای، بازیگر رو به طرف دیگر داشت و ظاهرا بازیگران هم دچار سرگردانی می‌شدند. چرا این اتفاق افتاد؟»، پاسخ گفت:«اتفاقا دلم می‌خواست که به این نکته اشاره می‌شد چراکه باید بگویم این اتفاق هدفمند بود. درواقع در تئاتر اپیک، اصلا نیازی به احساساتی شدن بازیگر نداریم. یعنی این فاصله‌گذاری با تماشاگر کاملا عمدی است. این ارتباط را قطع می‌کنیم که تماشاگر اندیشه کند. در عین اینکه ارتباط وجود دارد سعی می‌کنیم که به شما این را القا کنیم که این یک تئاتر است، تماشا کن، اندیشه کن و هیچ قراری هم نیست که شما تسخیر شوید. این یک موقعیت نمایشی فاصله‌گذارانه است».
او افزود:«سردرگمی در کل اثر مشهود است. مسیر بسته‌ای است که ارتباط را گاهی از این سو می‌گیریم، گاهی از آن سو. نویسنده‌ی این اثر اما این موضوع را به صورتی احساسی و صمیمی درآورده است ولی تحلیل من به فضای امروزی این بود که تماشاگر منطق را پیش خود بگذارد و بگوید چرا افراد این وضعیت را دارند. درواقع، درست است که از طرف انجمن نمایش این نمایش به ما پیشنهاد شده و این کار را برای کنگره سرداران شهید استان ساختیم، اما بدان اکتفا نکردیم و آن را گسترش دادیم».
تئاتر امروز ما هنوز در مرحله‌ی تجربه است
وی گفت:«من بیشتر در حال کسب تجربه هستم. درواقع تئاتر در کشور ما همچنان یک اتفاق تجربی است و مدام در حال تجربه هستیم تا به شکل‌های مختلف آن برسیم. با وجود قدمت زیادی که برای تئاتر متصور می‌شوند ولی به شکل مدرن آن هنوز قدمتی وجود ندارد و همچنان سینه به سینه همراه با آموزش پی گرفته می‌شود. همه دارند در صحنه تجربیات خود را محک می‌زنند. و از آنجا که در شرایط اقتصادی کنونی (هم برای گروه اجرایی و هم برای تماشاگر) سخت است، امکان اجرا بسیار دشوار است و به سختی کارها تولید می‌شوند. امیدمان به استقبال تماشاگراناست».
حیدری همچنین اذعان کرد:«کرمان به لحاظ تئاتر بسیار غنی است. آدم‌های باسواد و بازیگرهای توانمند باعث شده‌اند که کرمان در حوزه تئاتر آوانگارد و پیشرفته باشد و واقعا جلوتر از بسیاری از استان‌های دیگر است. این را می‌گویم چون در جشنواره‌های کشوری بوده‌ام و مقایسه کرده‌ام. کارهای کرمان واقعا کارهای شاخصی هستند. اما بسیاری از تئاتری‌ها درحال حاضر گوشه‌نشین و خانه‌نشین شده‌اند و کار نمی‌کنند. امیدوارم شرایطی حاکم شود که شرایط صنفی درستی پا بگیرد و حمایت چندین مجموعه‌ی همه‌فن‌حریف مثل شرکت مس کرمان یا گل‌گهر سیرجان و... باشد که کار تولید شود».
وی ادامه داد:«در خوزستان، شرکت نفت بسیاری از اتفاقات فرهنگی را حمایت می‌کند. متولیان فرهنگی اگر در این حوزه ورود کنند درست می‌شود. نگه داشتنِ تئاتر نیز فقط کار ما نیست ارشاد هم اگر نمی‌تواند حمایت کند از ارگان‌های دیگر جذب کند تا آن‌ها حمایت کنند». وی تأکید کرد:«متاسفانه مدت‌ها است که تئاتر در ایران دارد برای خودِ تئاتری‌ها اجرا می‌شود، نه برای اقشار مختلف جامعه. و واقعیت این است که اگر ما تئاتری‌ها هم برای تماشای کار یکدیگر نرویم واقعا نمی‌توانیم سرپا باشیم!»
به گزارش استقامت، محمدرضا حیدری متولد 1364 مسجد سلیمان استان خوزستان است که کارشناسی رشته سینما و کارشناسی بازیگری را در کارنامه‌ی خود دارد. به گفته‌ی خود، پس از ترک تحصیل در رشته‌ی کامپیوتر به تئاتر و کارگردانی روی آورد. وی پیش از این نمایش‌های: «نمی‌دونیم چرا اینا رو به شما میگیم»، «مهره پنجم»، «غروب روزهای آخر پاییز»، «همه چیز می‌گذرد تو نمی‌گذری» و غیره را به روی صحنه برده است و در جشنواره‌های مختلف افتخار کسب کرده است.
نمایش «به خنده گندم که رویای آرد» تا 17 خردادماه هرشب ساعت 21:00 در محل مجموعه یادگاران صنعتی، تالار همایون به روی صحنه خواهد رفت.
نظر خود را بنویسید