فردای‌کرمان ـ محمد لطیف‌کار*: «فاجعه‌ی بم شاید ویرانگرترین زلزله‌ای است که تاریخ ایران به خود دیده است. درباره‌ی آن در طول هیجده سال گذشته زیاد خوانده و شنیده‌ایم. ده‌ها هزار نفر ظرف چند ثانیه زیر خاک و سنگ مدفون شدند و بی‌شمار دارایی مردم مدفون شد. با این وصف، از همان روزهای اول شعار «بم زنده می‌ماند»، ورد زبان‌ها بود.
پس از زلزله نه‌تنها ایرانی‌ها که مردم دنیا برای مرهم گذاشتن بر زخم مردم بم و بروات به حرکت در آمدند. علاوه بر کمک دولت‌ها، صدها تشکل مردمی از اقصی نقاط جهان ماه‌ها در منطقه مستقر شدند، و در هفته‌های اول گفته می‌شد دویست و پنجاه عکاس حرفه‌ای برای ثبت این فاجعه وارد بم شده‌اند.
ابعاد ویرانی به قدری بود که در ماه‌های اول بسیاری به این باور رسیده بودند که بم برای همیشه نابود شده و دیگر به زندگی برمی‌نمی‌گردد. حتی برخی پیشنهاد می‌کردند خانه‌های مردم در خارج از شهر احداث شود. انکار نمی‌کنم که همه‌ی زخم‌های بم هنوز مداوا نشده است اما تردید هم ندارم که شهر به زندگی برگشته، و این حیات دوباره در پی همان امیدی است که مردم شعارش را می‌دادند.
بدون تردید این رویداد تلخ، درس‌های زیادی به ما داد، که مجال طرح آن‌ها را ندارم، اما حیف است نگویم وقتی زلزله‌ی بم رخ داد، شاهد بودیم بنای تاریخی ارگ بم و هنرمند پرآوازه‌ی بمی ایرج بسطامی به عنوان دو نماد از تاریخ و هنر این منطقه به‌طرز عجیبی مورد توجه قرار گرفتند. به‌گمان من این دو عنصر فرهنگی بیش از هر چیز دیگر، به مثابه دو نیروی لایزال به یاری مردم برخاستند و روحیه‌های اندوه زده را بالا بردند.
یاد قربانیان فاجعه‌ی بم گرامی باد».
*مدیرمسئول فردای‌کرمان
نظر خود را بنویسید