فردای‌کرمان ـ محمد لطیف‌کار*: «این روزها متعلق به استاد نقاش و مجسمه‌ساز زنده‌یاد علی‌اکبر صنعتی است. او در دهم فروردین سال هزار و دویست و نود و پنج در کرمان متولد شد و در سیزدهم همین ماه در سال هزار و سیصد و هشتاد و پنج، در سن نود سالگی درگذشت.
او در یک دوره‌ی طولانی، صدها و بلکه هزاران اثر مجسمه و نقاشی پدید آورد. شوربختانه اما برخی از آثار او از بین رفته است. با این‌حال، من او را از جمله معدود هنرمندان خوش شانس ایران می‌دانم، چون مجموعه‌ی آثاری که از او باقی مانده، هم‌اکنون در دو موزه، در تهران و کرمان در معرض دید علاقه‌مندان قرار دارند.
تعطیلات نوروز امسال، بخت با من یار بود که پس از چند دهه، توانستم بار دیگر آثار این هنرمند را در موزه‌ی تازه مرمت شده‌ی صنعتی، در میدان امام خمینی تهران ببینم. این موزه و برخی آثار آن، در سال‌های اخیر توسط «هلال‌احمر» مرمت شده و دوباره به بهره‌برداری رسیده است.
داوری در مورد آثار علی‌اکبر صنعتی کار چندان ساده‌ای نیست. در میان آثار صنعتی، مجسمه‌ها و تصاویر پادشاهان، مردان سیاست، شاعران و نویسندگان آن هم با گرایشات مختلف، به وفور یافت می‌شود. به‌طوری که بیننده‌ی این آثار متنوع، امکان دارد، دچار سردرگمی بشود.
در این مورد البته کارشناسان و منتقدین هنری باید نظر بدهند و حرف آخر را بزنند، اما اجمالا می‌گویم، او گرایش بسیار زیادی به بازتولید تصویر زندگی محرومان داشت. صنعتی در جایی می‌گوید: «آن‌چه برای من ارزش داشت این بود که بتوانم صحنه‌هایی از زندگی مردم و ملتم را با همه‌ی مشقت‌ها، سختی‌ها، پایداری‌ها، محرومیت‌ها به جهان معرفی کنم و این برای من مایه‌ی مباهات و افتخار بود». بی‌گمان سرچشمه‌ی گرایش او به محرومان، به زندگی خودش در دوره‌ی کودکی مربوط است.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
* عکس‌ها را هفته‌ی گذشته با موبایل گرفته‌ام. بمانند به یادگار. امروز پنجشنبه یازدهم فروردین‌ماه هزار و چهارصد و یک». / الف
نظر خود را بنویسید