محمد لطیف‌کار *- «در گذشته فقط اهالی روستا می‌توانستند داوری واقع‌بینانه‌ای در مورد گیاهان و حیوانات داشته باشند. از بام تا شام حیوانات را از نزدیک مشاهده می‌کردند. از آن‌ها کار می‌کشیدند و احیانا با آن‌ها بازی هم می‌کردند. اما فضای مجازی که رونق گرفت، ورق برگشت. ماهواره‌ها در زندگی ما نقش‌آفرین شده، و دیگر ارتباط با حیوانات مختص اهالی روستا نیست.
حالا روزی نیست، سوژه‌ی وفاداری وشیرین‌کاری جانوران را با چشم نبینیم. مشاهده‌ی خشونت علیه حیوانات یا تعاون و مهرورزی آن‌ها باید با یکدیگر، سکه‌ی رایج عصر ما شده است. از شما چه پنهان، یکی از سرگرمی‌هایم در شبکه‌های مجازی، تماشای همین رفتارهای حیوانات است که قبلا به‌طور جسته و گریخته در این باره چیزهای فراوانی شنیده‌ام.
عذرخواهم؛ تصویر دل‌چسبی برای نمایش صفحه انتخاب نکرده‌ام. این عکس که عکاس آن هم برایم مشخص نشد، یکی از هزاران نمونه‌ای است که روی من اثر گذار بود، و برایم حکم کلاس درس را دارد.
هرچه تاکنون، در باره‌ی مهر مادری و فرزندی خوانده یا شنیده‌ایم؛ بگذارید یک‌طرف؛ تماشای این تصاویر را هم در طرف دیگر قرار دهید. به‌نظر من، این صحنه‌ها حکم بیدارباش دارند وعواطف انسانی را در ما برمی‌انگیزانند.
شاید برای همین است که گاهی به‌طور افراطی فکر می‌کنم حیوانات انگار برای خودشان آفریده نشده‌اند؛ و برای ما خلق شده‌اند! نمایش گوشه هایی از حیات و مرگ جانوران در شبکه‌های مجازی را دست‌کم نگیریم! پر از درسهای نادر و شیوه‌های درست زندگی‌اند!».
*مدیرمسئول و سردبیر فردای‌کرمان / این یادداشت در کانال شخصی لطیف‌کار در تلگرام منتشر شده است.
نظر خود را بنویسید