فردای‌کرمان ـ محمد لطیف‌کار: روز یک‌شنبه بیست‌و ششم شهریورماه در تاریخ کرمان مهم و به یادماندنی است؛ دو کاروانسرای گنجعلیخان و چاه‌کوران متعلق به کرمان و راور در نشست کمیته میراث جهانی یونسکو که در ریاض در فهرست آثار ثبت جهانی قرار گرفتند.
شش سال پیش هم درست در چنین روزی، گلیم شیریکی‌پیچ سیرجان و روستای دارستان به‌عنوان دهکده جهانی گلیم ثبت جهانی شدند. پیش‌تر هم ثبت جهانی بیابانی لوت را داشتیم. ثبت جهانی روستای میمند، ارگ بم، باغ شازده و قنات‌های جوپار و بم را هم داشته‌ایم.
جا دارد این رویداد را به مردم کرمان تبریک بگوییم و از پژوهشگران و کوشندگان ثبت آثار جهانی در ادارۀ میراث فرهنگی که امثال این پرونده‌ها را به سرانجام افتخارآمیزی می‌رسانند، تقدیر کنیم.
با این‌حال، به گمان من می‌توان به ثبت این آثار از زاویۀ دیگری هم نگاه کرد. تجربه نشان داده است ما در سال‌های گذشته از این ظرفیت‌های تاریخی و طبیعی بهره‌ای نبرده‌ایم و برای غنای فرهنگی و هویتی خود و توسعۀ گردشگری منطقۀ بسیار با استعداد کرمان، هیچ برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری مناسبی نکرده‌ایم.
به عبارت دیگر، اگر منصفانه به نتایج ثبت این قبیل آثار بیاندیشیم، متوجه می‌شویم که این یک فرصت و گام بزرگ است و نه بیشتر؛ در واقع، آن‌چه اهمیت دارد رفتار ما پس از ثبت جهانی این آثار است، یعنی چیزی که تاکنون از آن غفلت کردیم و این سرمایۀ توجیبی را درست هزینه نکردیم؛ که دریغا غفلت و بی‌برنامه‌گی!
+ تصویر اول، کاروانسرای گنجعلیخان را در اسفندماه سال گذشته گرفته‌ام. تصویر دوم کاروانسرای چاه کوران است از اینترنت برداشته‌ام و عکاس آن پورجعفری است.
امروز دوشنبه بیست و هفتم شهریورماه هزار و چهارصد و دو.
نظر خود را بنویسید