بروید به سمت شعر، نه شاعر!

گروه فرهنگ‌وهنر - دکتر یداالله آقاعباسی در نشست رونمایی از مجله‌ی «وزن دنیا» که در بخشی از دومین شماره‌ی خود مبحثی را به شعر کرمان اختصاص داده است، با اشاره به انتشار اين مجله اظهار کرد: «فایل‌های این دو شماره را دیدم و از نشر این مجله ابراز خرسندی می‌کنم. ما در جهان مدعی شعر هستیم. ما در جهان میراث‌دار شعر هستیم. بگذریم از اینکه که میراث‌دار خوبی نیستیم و خودمان آن را ضایع می‌کنیم. شعر ما، دفاتر شعر ما و کتاب‌های شعر ما بیشتر از آن‌که به یارانه‌ها متکی باشند، مردم باید به آنان متکی باشند. باید بگردیم به دنبال این‌که چرا اقبال عمومی وجود ندارد. شعر ما را شکست دادند. در حقیقت شعر ما شکست‌خورده است، شعر با جان آدم‌ها سر و کار دارد، وقتی که شما در موقعیت‌های مختلف احساس‌های متفاوتی دارید، ناخودآگاه شعر به ذهن شما می‌آید بی‌آنکه آن را حفظ کرده باشید. این‌ها در موقعیت‌ها کمک می‌کنند و دست ما را می‌گیرند».
به گزارش فردای کرمان، وی افزود:«من از دوستان تشکر می‌کنم که این قضیه‌ی مرکز – پیرامون را شکستند و حتی به صورت تهران – شهرستان هم آن را جدا نکنند که روی این جلد (شماره دوم) این‌گونه نیست. ولی در مجموع بگویید همکاران تهران، همکاران شهرستان. من تبریک می‌گویم که به کاری پرداختند که نهایت آن ناپیدا است و به این دلیل ناپیداست که شعرهای یک مجله را خواندن، مثل سالن نمایشی است که یک عده دارند در خیابان می‌روند، بعد اعلانی را می‌بینند و به سالن وارد می‌شوند، ولی وقتی نمایش را می‌بیند دیگر پشت دستشان را داغ می‌کنند که دیگر تئاترنبینند. چراکه تئاتری که می‌بینند یا مسخره‌بازی است، یا آن‌قدر دور و پرت و بی‌معنی است که اصلا انگار چیزی وجود ندارد. چرا وقت و پولمان را هدر بدهیم؟ چه از این بر جانمان می‌نشیند؟».
این مترجم و کارگردان تئاتر یادآور شد:«در این دو شماره نکات خوبی را اشاره کرده بودند که گفته بودند ما معیار داریم، چقدر خوب؛ تعارف نداریم. اما باید بگویم شعر ما با همه‌ی خوبی‌اش چند عارضه دارد که یکی از آن محفل‌گرایی آن است که در آن، کسانی که سر و زبان بیشتری دارند و چماق سنگین‌تری برمی‌دارند معیارهای خودشان را به دیگران تحمیل می‌کنند. نکته‌ی دیگر شخصی شدن بی‌نهایت شعر است؛ انگار که فقط برای خودشان شعر را نوشته‌اند. وجود رمزگانه‌ای شخصی نیز در شعر دیگر عارضه است. بله، شعر باید رمزگان داشته باشد اما طی ساختارهایی باید این کار انجام شود که با جان آدم‌ها ارتباط برقرار کند. نمی‌گویم همه‌اش فهمیده شود؛ ولی چرا شعر حافظ عوام و خواص را سحر می‌کند؟!».
او خاطرنشان کرد:«فریب برخی پرروهای شعر را نخورید که ظاهرشان به عنوان پرچمداران شعر عنوان شده است. به آنچه که گفتید وفادار بمانید؛ مرعوب شخصیت‌ها هم نشوید. بروید به سمت شعر، نه شاعر. کار را دریابید نه کننده‌های معروف و مشهور. البته کسانی که مشهور شدند به خاطر کارشان مشهور شده‌اند ولی باید تحقیق کرد که چه جایگاهی دارند. این وظیفه‌ی ما است. فکر نکنید کسی که بیشتر کتاب شعر چاپ کرده بیشتر شاعر است. خیر، ببینید که چقدر جا افتاده است». مولف کتاب «دانشنامه نمایش ایرانی» ابراز کرد:«این مجله طراحی بسیار خوبی داشت و جایش خالی بود. امیدوارم که بپاید. اما شرطش این است که اولین کسی که این را نگاه می‌کند، دفعه‌ی بعد باز هم به دنبالش برود. این تشنگی باید ایجاد شود. اما من خوش‌بین و امیدوار هستم. با همتی که در شما دیدم این کار انجام خواهد شد». /پ