اسما پورزنگی‌آبادی ـ از اسفندماه سال گذشته، با ابلاغ جهانگیری؛ معاون اول رئیس‌جمهور کارگروه ملی سازگاری با کم‌آبی در کشور به‌طور رسمی شکل گرفته که در استان‌ها نیز کارگروه‌های معادل آن فعال شده است. مصوبه‌ای که در واقع دستور کار این کارگروه را مشخص می‌کند 9 بند دارد و در بند (4) آن آمده است: «با هدف آزادسازی منابع آب در اختیار فضای سبز و خدمات شهری، همه دستگاه‌های اجرایی و سازمان‌های عمومی مربوط به گونه‌ای برنامه ریزی کنند که تا پایان سال ۱۳۹۷ حداقل 30 درصد آب مصرفی فضای سبز و خدمات شهری در شهرها نسبت به سال ۱۳۹۶ با روش‌های مختلف از جمله انتخاب گونه‌های گیاهی متناسب با شرایط اقلیمی و کم آب‌بر برای فضای سبز کاهش یابد».
در ادامه‌ی آن، مصوبات تازه‌ای برای کاهش سطح زیرکشت چمن و همچنین تغییر الگوی کشت در فضای سبز شهری ارائه شده است. آن‌طور که گفته می‌شود استانداری کرمان نیز به‌تازگی فرمان قطع آبیاری چمن‌های شهر کرمان و دیگر شهرها را صادر کرده است. سوال اما این است چرا در حالی‌که این کارگروه وظیفه‌ی خود می‌داند نسبت به فضای سبز درون شهرها اظهارنظر کند و تصمیم بگیرد؛ در ساختار خود، نماینده‌ای از شورا و شهرداری ندارد؟ شاید در همه‌ی جلسات ضرورتی به حضور نمایندگانی از شورا و شهرداری نباشد اما لااقل وقتی می‌خواهند درباره‌ی شهر تصمیم بگیرند؛ کلیددارش را هم صدا کنند. به خصوص این‌که درباره‌ی شهر کرمان که هرچه هم عددسازی می‌کنند باز سرانه‌ی مطلوبی از فضای سبز ندارد برای قطع آبیاری چمن و یا تغییر الگوی کشت آن هم با این وضعیت آب و هوا و خاک باید اهل فن نظر بدهند و تصمیم درباره‌ی آن، به این سادگی نیست. فرض این‌که در نهایت هم به این نتیجه برسند چمن باید خشک شود؛ حذف چمن و تعریف گونه‌ای جدید و جایگزین کردن آن، نیاز به منابع مالی جدید دارد. برای تامین آن، کارگروه چه راهی پیشنهاد می‌کند؟
پیشنهاد می‌کنم در شرایط فعلی، کارگروه سازگاری با کم‌آبی استان که در حال تدوین طرح استان است، نظر متولیان شهر را بگیرد و ایشان نیز، در دفاع از حق شهر، همچون بخش صنعت و کشاورزی عمل کرده و منافع شهر را در بالاترین حد ممکن لحاظ کنند.
*عکس قرار داده شده در این یادداشت تزئینی است.
نظر خود را بنویسید