محمد لطیفکار ـ در عصر حاضر تخریب آثار تاریخی در همه جای دنیا امر نکوهیدهای است. در ایران حتی مردم عادی هم کم و بیش به اهمیت این موضوع پی بردهاند، و دیگر مثل سابق کسی روی دیوار بناهای تاریخی حتی یادگاری نمینویسد. با اینحال گاهی شاهد تخریبهایی هستیم که حاصل بیاعتنایی و بیمسئولیتی کسانی است که از آنها انتظار میرود بیشترین حمایت را از این آثار داشته باشند.
دیشب دوست عزیزی از طریق واتساب، ویدیوی چند ثانیهای برایم فرستاد که نشان میداد روی پشت بام حمام تاریخی باغ لـله آبهای بارندگی هفتهی گذشته و بلکه هفتههای گذشته باقیمانده و آب روی پشت بام این حمام ارزشمند جمع شده، و ظاهرا قسمت خروجی هم به هر دلیلی مسدود است.
وقتی از دوستم سوال کردم این فیلم را کی تهیه کرده است پاسخ داد روز جمعه چهارم بهمنماه این فیلم را گرفتهام. با اینکه سه روز از ماجرا گذشته است فکر کردم خودم بروم و از نزدیک سوژه را ببینم؛ شاید تا بهحال رسیدگی شده و موضوع فیصله یافته است؛ اما افسوس که کماکان آب زیادی روی پشت بام بود. عکسهایی که مشاهده میکنید مربوط به امروز (دوشنبه هفتم بهمن) است! مصالح باقیمانده از دو سه سال پیش که کار مرمت این بنای تاریخی ناتمام رها شده، در داخل آب باران خیس خورده و سقف مرمت شده هم در حال تخریب است.
در حالی که از مجاور این بنای تاریخی، روزانه هزاران نفر عبور میکنند، و در طول هفتهی گذشته حتما دهها هزار نفر این صحنه را دیدهاند؛ از بیتوجهی میراث فرهنگی و شهرداری که مالک بنا نیز هست به عنوان دو متولی ذیربط تعجب میکنم؛ مگر میشود تا این اندازه در مورد یک اثر تاریخی و فرهنگی که در فهرست ثبت ملی آثار کرمان قرار دارد، و درست در مرکز شهر است بیاعتنا بود؟!
گمان میکنم فارغ از هزینههای مرمت دوبارهی بنا، تاثیر این وضعیت نابهنجار بر کسانی که این صحنه را میبینند، باعث نگرش منفی به حفظ این آثار است. براستی وقتی در تبلیغات رسمی همواره از مردم میخواهیم نسبت به این آثار توجه بیشتری نشان دهند؛ و آنها را در شمار افتخارات تاریخی و فرهنگی خود بدانند، این بیاعتنایی نهادهای فرهنگی و اجتماعی چه معنی میدهد؟ از قدیم گفتهاند حرمت امامزاده را متولی نگه میدارد؛ پس از آن باید از دیگران توقع داشته باشیم! /پ
17704
یادداشت محمد لطیفکار
نظر خود را بنویسید