فردای‌کرمان – مینا قاسمی: «سیدحمید میرحسینی»، مستندساز فعال استان است که تاکنون درباره‌ی آداب و رسوم مناطق مختلف استان، مسائل و بحران‌های اجتماعی و زندگی شخصیت‌های بزرگ هنری فیلم‌های متعددی ساخته است و به همین مناسبت، همیشه در فضاها و محافل هنری و سینمایی استان حضوری فعال دارد.
زمانی که کرونا وارد کشور شد، او در صفحه‌ی اینستاگرام خود کمپینی را با عنوان «نمایش فیلم در قرنطینه» راه‌اندازی کرد و از طریق فضای مجازی دو مستند از ساخته‌های خود را نمایش داد. از همین طریق به نظر می‌رسید که او در آن شرایط بحرانی مرتبا در حال حفظ ارتباط خود با حرفه‌‌اش است. بر همین اساس، در ادامه‌ی گفت‌وگوهایی که در هفته‌های اخیر با فعالین حوزه‌ی فرهنگ و هنر کرمان در مورد تاثیر کرونا بر امورات شخصی، حرفه و فضای فکری و روانی آنها داشتم، با این مستندساز صحبت کردم. او گفت: من در جایگاه یک فیلم‌ساز، بر خلاف تصور رایج، از کرونا آسیبِ چندانی ندیدم و اتفاقا فکر می‌کنم هنرمندان ما در دوران کرونا همپای با پرستاران در جبهه‌ی مقاومت در برابر این بیماری نقش به‌سزایی ایفا کردند و در تقویت روحیه‌ی جامعه تاثیر گذاشتند.
او افزود: «ما باید بپذیریم که در دنیا، هر لحظه ممکن است هر نوع اتفاق و بحرانی رخ دهد، بنابراین همیشه باید برای هر رخدادی آماده باشیم، نترسیم و به جامعه هم کمک کنیم تا مقاوم باشد. ما هنرمندان هم از جنس خودِ مردم هستیم پس باید در کنارشان باشیم تا جامعه بتواند روحیه‌ی خود را در شرایط سخت حفظ کند. هنرمندان اتفاقا در شرایط بحران تاثیرگذارتر از همیشه هستند. آنها هم مثل پرستارها در تلاش هستند تا روحیه‌ی جمعی را بهبود ببخشند. همیشه که نباید آدم‌های همیشه در صحنه را دید. اتفاقا در این مدت هنرمندان هم فعالیت کردند، در مورد کرونا فیلم ساختند، نوشتند و اثر تولید کردند».
او ادامه داد: «مستندسازان همیشه در شرایط بحران فیلم می‌سازند. از آسمان شمشیر هم ببارد ما کارِ خودمان را می‌کنیم. اتفاقا خود من در شرایط کرونا هم یک فیلم که در مورد زندگی شهید خراسانی است، در مشهد و در حرم امام رضا، آن هم در شرایط قرمز فیلم‌برداری کردم. اتفاقا فرصت خوبی برایم بود تا از فضای خلوت حرم استفاده کنم».
میرحسینی سپس گفت که هنرمندان به قرنطینه انگار عادت دارند و زندگی آنها با این نوع از زندگی غریب نیست. برای همین، از او پرسیدم: «شما روزهای خود را در قرنطینه چگونه می‌گذراندید؟»، جواب داد: «در قرنطینه که بودم، داشتم فیلمم را تدوین می‌کردم. ما هنرمندان همیشه در قرنطینه هستیم. اتفاقا کسی که در فضای هنری کار می‌کند نیاز به خلوت دارد تا کارش را انجام بدهد. من هم بیشتر یا فیلم می‌دیدم، یا کتاب می‌خواندم، یا به موسیقی گوش می‌دادم و یا فیلم تدوین می‌کردم».
او سپس در مورد وضعیت پخش فیلم‌های خود گفت که کرونا نتوانست به آن آسیبی وارد کند: «در مورد پخش فیلم‌هایم هم در زمان کرونا، ضرر چندانی ندیدم چون ما مستندسازان انگار در همه‌ی عمرمان فیلم‌هایمان را برای خودمان می‌سازیم چون نه صدا و سیما با ما همکاری می‌کند، نه فیلم‌مان را جایی نمایش می‌دهند و نه جایی برای پخش فیلم‌هایمان داریم. این از سینمای مستقل. اما در مورد سینمای تجاری، بله، ضرر دیده است چون محصولش آماده است ولی پخش ندارد. ولی ما مستندسازان که نه در این چرخه بوده‌ایم و نه در این چرخه راهمان داده‌اند، فقط انگار یک فضای مجازی برای خودمان داریم تا مخاطب‌مان را داشته باشیم».
صحبت‌مان به اینجا که رسید، از تجربه‌اش در مورد کمپین نمایش فیلم پرسیدم. جواب گرفتم: «همان‌طور که گفتم، ما مستندسازان مستقل همین فضای مجازی را داشتیم تا بتوانیم ارتباط‌مان را با مخاطب‌هایمان حفظ کنیم. پس من هم از این فضا استفاده کردم و کمپین نمایش فیلم در قرنطینه را راه انداختم که من و بسیاری از دوستانم فیلم‌هایمان را در فضای مجازی اکران کردیم. من خودم فیلم‌های «زیباست خانه‌ی من» و «و اینک زندگی» را نمایش دادم. می‌توانم بگویم برای من، کرونا آن‌قدرها هم جوانب منفی نداشت. فقط تنها چیزی که برایم داشت این بود که باید به جای شرایط عادی، در شرایط بحران فیلم می‌ساختم که اتفاقا با این نوع از فیلم‌سازی هم غریب نیستم. من حتی در بین معتادها رفته‌ام و فیلم ساخته‌ام. جایی که خطر ابتلا به بیماری‌هایی مثل ایدز و هپاتیت هم برایم وجود داشت. به هرحال کارِ مستندساز همین است». /م
نظر خود را بنویسید