فردای‌کرمان ـ عماد محسنی‌تکلو: معتقدم اولین مشکل کرمان در احداث خطوط ایمن دوچرخه اینجاست که مدیران تصمیم‌گیر اساسا اسم آن را اشتباه تلفظ می‌کنند. با یک سرچ کوتاه در میان کلیدواژه‌هایی که مدیران استانداری و شورای ترافیک و پلیس در خصوص موضوع به کار برده‌اند، متوجه می‌شوید که اغلب به جای «خطوط ایمن دوچرخه» می‌گویند «خط دوچرخه‌سواری»! معتقدم گره اصلی کار درست همین جاست. کسانی که هنوز به «خط ایمن دوچرخه» می‌گویند «خط دوچرخه‌سواری»، در فهم اولیه‌ی موضوع دچار مشکلند و اساسا نباید هم انتظاری از آن‌ها جز مخالفت با احداث خطوط ایمن دوچرخه داشت.
«خط دوچرخه‌سواری» که مورد استفاده‌ی اغلب دوستان است، یعنی یک مسیری تعیین کنیم که هر کس علاقه‌مند به «دوچرخه‌سواری» بود دوچرخه‌اش را بردارد و با اتوموبیل به اول آن خط حمل کند، چند ساعتی در مسیر رفت و برگشت «دوچرخه‌سواری» کند و بعد دوچرخه را با اتوموبیل به منزل برگرداند. یعنی مسیری برای «دوچرخه‌سواری» نه روشی برای «جابه‌جایی». یعنی استفاده از دوچرخه برای ورزش، نشاط و سلامتی نه استفاده از دوچرخه برای تردد. نگاه از این زاویه و با این رویکرد به موضوع، عجیب نیست که نهایتا منجر به احداث خط دوچرخه در پارک جنگلی شهید باهنر، جنگل پردیسان، اتوبان هفت باغ، بلوار 22 بهمن و ... شود. همان طور که تا امروز شده. اما وقتی حرف از «خط ایمن دوچرخه» می‌زنیم منظورمان گرفتن کارکرد حمل و نقلی از دوچرخه است.
شکی نیست استفاده از دوچرخه برای سلامتی و ورزش همگانی پسندیده است اما وقتی می‌شود با کمک دوچرخه از آلودگی هوا کاست، ترافیک را کم کرد، تلفات و تصادفات شهری را کاهش داد، چرا فقط به جنبه‌ی نشاط و سرگرمی آن توجه کنیم؟ توسعه حمل و نقل غیر موتوری که احداث «خطوط ایمن دوچرخه» یکی از روش‌های آن است، یعنی از دوچرخه استفاده کنیم تا مردم با روش سالم‌تر و کم هزینه‌تری در شهر تردد کنند. «خط ایمن دوچرخه» یعنی فضایی را در شهر به حرکت دوچرخه اختصاص دهیم که امن و ایمن باشد تا هر کارمندی برای رفتن به سر کار، هر دانش‌آموزی برای رفتن به مدرسه، هر دانشجویی برای رفتن به کتابخانه یا خرید، بتواند بدون اینکه جانش در معرض خطر باشد یا خودروها برایش مزاحمت ایجاد کنند در شهر حرکت کند. راهی که دنیا رفته و کرمان برای حل مسئله‌ی ترافیک ناگریز از رفتن آن است، مخصوصا که شهر کرمان به دلیل شرایط آب و هوایی، فرهنگی و توپوگرافی زمین یکی از سازگارترین شهرها برای توسعه حمل و نقل غیر موتوری است.
از آمستردام و پاریس مثال نمی‌زنم که راه دور نرویم. همین اصفهان خودمان برنامه‌‌ی میان مدت دارد تا در سال 1400 به سهم 15 درصد جابه‌جایی در شهر با دوچرخه برسد. درست در زمانی که ما برای احداث 400 متر خط ایمن دوچرخه در یک خیابان کم ترافیک دو دلیم و از انجام این کار حیرت می‌کنیم، شهر اصفهان احداث 400 کیلومتر خط ایمن دوچرخه را در دستور کار دارد. ممکن است ده یا بیست سال طول بکشد تا بتوانیم اثر استفاده از دوچرخه را در سلامت فرزندان و ترافیک شهر به عینه ببینیم ولی برای رسیدن به آن نقطه باید از همین حالا و از همین خیابان سپه شروع کرد. باید مسئله را درست فهمید و با بهانه‌هایی مثل تبعات منفی دارد و... از زیر بار زحمتش شانه خالی نکرد. فعلا اما توصیه این است به جای «خط دوچرخه‌سواری» بگوییم «خط ایمن دوچرخه».
نظر خود را بنویسید