فردای‌کرمان ـ گروه فرهنگ‌وهنر: مجید عتیق، کارگردان تئاتر که هم خودش و همسرش، تجربه‌ی سخت ابتلا به کرونا را پشت سر گذاشته‌اند و هم سوگوار پدر است که قربانی کرونا شده است، با بیان اینکه کسانی با کرونا جان خود را از دست می‌دهند، «مظلوم‌ترین جانباختگان» هستند، درباره‌ی تجربیات‌اش در این ایام کرونایی می‌گوید: «در روزهای کرونا مدتی را باید با احساس اینکه هر لحظه ممکن است نفسی که می‌کشید آخرین نفس زندگی‌تان باشد سر کنید؛ در کنار آن بدن‌درد بسیار شدید، بی‌حالی، بی‌حوصلگی، عدم تمرکز و ... را هم اضافه کنید؛ این‌ها تنها مصایب یک بیمار کرونایی نیست، هزینه‌های سرسام‌آور درمان، شامل آزمایش‌های مختلف، سی‌تی اسکن و داروهای گران‌قیمت می‌تواند یک خانواده را به ورشکستگی کامل ببرد. در خلال این‌ها نوع تغذیه بیمار هم وجود دارد که خودش به تنهایی هزینه‌ی بسیاری خواهد داشت و متاسفانه ما در سرزمینی زندگی می‌کنیم که برخی دستگاه‌های مسئول هیچ تلاشی برای کمک به بیماران و جبران خسارت وارده به آنها نمی‌کند و مدام با گفتن جمله‌ی «تحریم هستیم» از وظیفه‌ی اصلی خودش شانه خالی می‌کنند و متاسفانه با تصمیم‌سازی‌های همیشه اشتباه و به دور از واقعیت این رنج را مضاعف می‌کنند».
به گزارش فردای‌کرمان، وی، در گفت‌وگو با خبرگزاری ایسنا کرمان از احوالات خود در گذر از روزهای تلخ‌اش می‌گوید: «سال قبل به دلیل بیماری همسرم که تحت سه مرحله عمل جراحی سخت قرار گرفت و عوارض آن همچنان ادامه داشت، در یکی از مراجعات ما به یک مرکز درمانی برای ادامه‌ی درمان همسرم متاسفانه به ویروس کرونا مبتلا شدیم و علی‌رغم اینکه در خانواده بیش‌ترین رعایت اصول بهداشتی را داشتیم، اما باز هم ابتدا همسرم و بعد به فاصله کوتاهی خودم مبتلا شدم».
او می‌افزاید: «از قبل سعی کرده بودم آگاهی‌های لازم را در مورد این بیماری کسب کنم ولی باور اینکه بیماری ناشناخته کرونا می‌تواند اساس زندگی یک خانواده را تحت‌الشعاع قرار بدهد را حالا بهتر درک می‌کنم. ما عملا شش ماه است بیکار هستیم و همه‌ی هزینه‌های این بلا را باید شخصا تامین کنیم در حالی که بیمه درمان، بیمه بیکاری و نه هیچ نوع حمایت دیگری نداریم. اما با همه‌ی این‌ها، نگاه امروزم به جامعه با این رویکرد که رنج بشر همیشه خود خواسته نیست و گاهی تحمیلی است، با یقین بیش‌تری همراه شده است».
این کارگردان تئاتر در ادامه بیان می‌کند: «در این دوران، سوگ پدرم هم رنج‌مان را بیشتر کرد. پدرم از قبل، بیماری‌های زمینه‌ای همچون عفونت ریوی داشت و متاسفانه با ابتلا به کووید ۱۹ بعد از مبارزه چند روزه در بیمارستان تاب مقاومت را نداشت و جانش را از دست داد. بی‌شک هر خانواده‌ای با از دست دادن عزیزانش روزگار سختی را خواهد گذراند ولی باید باور کنیم جانباختگان کرونا مظلوم‌ترین جانباختگان هستند چرا که هیچ امور معمولی برای تسلی خاطر بازماندگان بعد از فوت افراد شکل نمی‌گیرد و چقدر درد آوراست که رسانه‌های جمعی کمترین توجه را به این مهم دارند».
دوران قرنطینه برایم سخت نبود
وی در بخش دیگری از سخنان خود، از حال خود در دوران قرنطینه می‌گوید: «برای من، که معمولا انزوا و خلوت را به همه چیز ترجیح می‌دهم دوران قرنطینه زیاد سخت نبود. فیلم دیدن، مطالعه و نوشتن، عادت همیشگی من است که در قرنطینه هم ادامه داشت. اما سختی این دوران این بود که ما باید در کنار کلنجار رفتن با بیماری و مشکلاتی که بیماری کرونا برای جسم و ذهنمان به وجود آورده بود مراقب بچه‌ها هم می‌بودیم. جدا از اینکه ما به شدت خودمان را مقید به رعایت اصول دوری از جامعه می‌دانستیم و حتی واجب‌ترین ارتباطات کاری و خانوادگی را در این مدت تعطیل کردیم».
وی ادامه می‌دهد: «در روزهای کرونا مدتی را باید با احساس اینکه هر لحظه ممکن است نفسی که می‌کشید آخرین نفس زندگی‌تان باشد سر کنید؛ در کنار آن بدن‌درد بسیار شدید، بی‌حالی، بی‌حوصلگی، عدم تمرکز و ... را هم اضافه کنید؛ این‌ها تنها مصایب یک بیمار کرونایی نیست، هزینه‌های سرسام آور درمان، شامل آزمایش‌های مختلف، سی‌تی اسکن و داروهای گران قیمت می‌تواند یک خانواده را به ورشکستگی کامل ببرد. در خلال این‌ها نوع تغذیه بیمار هم وجود دارد که خودش به تنهایی هزینه بسیاری خواهد داشت و متاسفانه ما در سرزمینی زندگی می‌کنیم که برخی دستگاه‌های مسئول هیچ تلاشی برای کمک به بیماران و جبران خسارت وارده به آنها نمی‌کند و مدام با گفتن جمله‌ی «تحریم هستیم» از وظیفه اصلی خودش شانه خالی می‌کنند و متاسفانه با تصمیم سازی‌های همیشه اشتباه و به دور از واقعیت این رنج را مضاعف می‌کنند».
وی بیان می‌کند: «آدم در این سرزمین به شکل عجیبی تنهاست و بار زندگی خودش و اشتباه مسئولین را باید تنهایی به دوش بکشد».
او سپس از تاثیر غیرقابل انکاری که کرونا بر ذهن او گذاشته است می‌گوید:«حتما این جمله را شنیدید که می‌گوید چیزی که شما را نکشد قوی‌ترتان می‌کند؛ احساس غالب من بر این است که این دوران مثل خیلی از دوران‌های سخت می‌گذرد ولی تاثیرش را بر ذهن و زندگی ما خواهد گذاشت، تردیدی نیست که در آثار هنری که از این پس خلق خواهم کرد رد پایی از این دوران و مصایب‌اش خواهد بود و من برای اطلاع‌رسانی و آگاهی سازی عمومی نیز مصمم‌تر شده‌ام».
وی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار می‌کند: «کاش ما مردم جهان به صورت جمعی یادبودی برای از دست‌رفتگان این بیماری که در زمان این مصاحبه نزدیک به یک میلیون نفر در جهان هستند در نظر بگیریم». / الف
نظر خود را بنویسید