فردایکرمان ـ گروه جامعه: روزهای پایانی ماه صفر برای مسلمانان جهان، به ویژه شیعیان بسیار حزنانگیز است. این روزها سالروز رحلت رسول اکرم حضرت محمد(ص)، شهادت امام حسن مجتبی(ع) و شهادت امام رضا(ع) امام دوم و هشتم است. ایام سوگواری امسال اما اندوهش مضاعف است. بیماری کرونا بهصورت گستردهای جان مردم را تهدید میکند، برپایی مراسم عزاداری به شیوهی مرسوم امکانپذیذ نیست، و همین امر بر شدت سوگ و اندوه این رویداد تاریخی و مذهبی افزوده است.
نوشتن در بارهی این وقایع تاریخی مجال مفصلی میطلبد. در این فرصت کوتاه به مناسبت ۲۸ صفر سالروز رحلت نبی عظیمالشان اسلام، چند جملهای از کتاب دایرهالمعارف بزرگ اسلام انتخاب کردهایم تا یادکردی باشد از آخرین پیامآور بزرگ وحی، که به اخلاق و صفات نیکویش شهره بود.
نشانههای نزدیک شدن خداحافظی پیامبر بزرگ اسلام در واقع از زمانی هویدا شد که آن بزرگوار در سال دهم هجرت به حج رفت و در بازگشت در جایی، به نام غدیرخم، علیبنابیطالب(ع) را «مولا»ی مسلمانان پس از خود اعلام كرد.
سال بعد، بیماری پیامبر(ص) پیش آمد و در ۲۸ صفر، در سن ۶۳ سالگی، چشم از جهان فرو بست. پیكر مطهر او را حضرت علی(ع)، به یاری چند تن دیگر از خاندان او، غسل داد و كفن كرد و در خانهاش ــ كه اینك داخل مسجد مدینه است ــ به خاك سپردند.
« در وصف رفتار و صفات پیامبر(ص) گفتهاند كه اغلب خاموش بود و جز در حد نیاز سخن نمیگفت. هرگز تمام دهان را نمیگشود، بیشتر تبسم داشت و هیچگاه به صدای بلند نمیخندید. چون به سوی كسی میخواست روی كند، با تمام تن خویش برمیگشت. به پاكیزگی و خوشبویی بسیار علاقهمند بود، چندانكه چون از جایی گذر میكرد، رهگذران پس از او، از اثر بوی خوش، حضورش را درمییافتند. در كمال سادگی میزیست، بر زمین مینشست و بر زمین غذا میخورد و هرگز تكبر نداشت. هیچگاه تا حد سیری نمیخورد و در بسیاری موارد، بهویژه آنگاه كه تازه به مدینه درآمده بود، گرسنگی را پذیرا بود. بااینهمه، چون راهبان نمیزیست و خود میفرمود كه از نعمتهای دنیا به حد اندازه بهره گرفته، هم روزه داشته، و هم عبادت كرده است. رفتار او با مسلمانان و حتى با متدینان به دیگر ادیان، مبتنی بر شفقت، بزرگواری، گذشت و مهربانی بود. سیرت و زندگی او چنان خوشآیند دل مسلمانان بود كه تا جزئیترین گوشههای آن را سینهبهسینه نقل میكردند و آن را امروز هم سرمشق زندگی و دین خود قرار میدهند.
پیام بنیادی اسلام بازگشت به هدف مشترك پیامبران، یعنی توحید و یكتاپرستی، بود؛ باوری كه ایمان بدان در آموزهای مشهور از پیامبر اكرم(ص) مایۀ رستگاری انسان دانسته شده است: قولوا لا اِلٰهَ اِلاّ الله تُفْلِحوا. در چنین تفكری، همراه با اقامۀ «قسط»، كه یكی از اهداف اصلی پیامبران الٰهی است، همۀ امتیازات بشری، همچون رنگ و نژاد و زبان و جز آن، تنها وسیلهای برای شناخت مردمان از یكدیگر دانسته شده است، و آنچه ملاك و میزان برتـری شناختـه میشود، فقط «تقوا» است.
پیامبر اسلام(ص) برای تحقق این جنبه از رسالت خویش، در شهری كوچك حكومتی مبتنی بر اصل توحید و قسط بنا نهاد و اقوام ناسازگار حجاز و تهامه را به اتحاد و تشكیل «امت واحده»، که به تعبیر قرآن کریم یکی از اهداف همۀ پیامبران الٰهی بود، رهنمـون شـد. رسـالت آن حضرت، هرچند كه نخست میبایست انذار خود را از قوم و بوم خود آغاز میكرد از آغاز پیامی جهانشمول بود». / الف
نظر خود را بنویسید