فردای کرمان – محمد لطیف‌کار: نمی‌دانم اسم‌اش را می‌توانیم جشنواره بگذاریم یا نه؟ اما هرچه هست، این اتفاق در یادها خواهد ماند، و این نواهای حزین در تاریخ پر فراز و فرود جامعه‌ی ما هرگز گم نمی‌شود.
دیشب به‌خاطر طراحی نشریه فرصت نکردم اجراهای جشنواره را از طریق فضای مجازی دنبال کنم، اما شنبه‌شب که کم‌و بیش دنبال می‌کردم، سراسر اندوه بود، انگار فریاد زمانه را بازتاب می‌داد. موسیقی گذشته و محلی ما سرشار از بازتولید اندوه و بغض تاریخی است که بر ما رفته است. در همین‌حال، پر از مهر، شور، عشق و حماسه است. یک ترکیب متضاد و دل‌نشین! و شاید خاص سرزمین ما.
کرمان در حالی امسال میزبانی جشنواره موسیقی نواحی ایران را پذیرا شده که صدای ناقوس مرگ کرونایی نفس‌ها را در سراسر کشور در سینه‌ها حبس کرده است.
سال گذشته وقتی زنگ پایان جشنواره‌ی دوازدهم نواخته شد، و قرار شد کرمان همچنان میزبانی جشنواره‌ی سیزدهم را برعهده داشته باشد، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد امسال باید در سایه‌ی یک بیماری همه‌گیر که جز کشتار مردم و نابودی روابط اجتماعی و فرهنگی انسان‌ها، چیزی در سر ندارد، رویاروی شود؛ حالا اما این اتفاق افتاده است!
در شرایطی که همه‌ی فعالیت‌های فرهنگی و هنری رو به افول رفته، این رویداد تلاش می‌کند، چراغ احساس و اندیشه‌ی ما را همچنان فروزان نگه‌دارد.
امیدوارم مسئولان در مقابله با کرونا، تنها به اجراهای مجازی و بدون حضور علاقه‌مندان اکتفا نکنند؛ مراقب پشت صحنه‌های این رویداد هم باشند. در مورد رعایت پروتکل‌های بهداشتی عوامل و مهمانان برنامه، نهایت جدیت و مراقبت را داشته باشند. این جشنواره را آبروی استان تلقی کنند، تا بدون آسیب به سرانجام برسد. به‌خصوص که حاصل این اتفاق سخت و متفاوت، می‌تواند باعث تقویت روحیه‌ی جامعه، و به ویژه اهالی فرهنگ و هنر بشود.
از یادمان نرود هنوز دو روز دیگر از برنامه باقی مانده است.
* عکس: رحیم بنی‌اسدآزاد، و با سپاس از ایشان.
نظر خود را بنویسید