گمشدۀ من در «پرتاب وزنه» بود!

گروه جامعه ـ «عشرت کردستانی» یک ورزشکار نام‌آشنا در استان کرمان و کشور و حتی دنیاست.
او کاپیتانی تیم ملی والیبال نشسته بانوان معلول ایران را در کارنامه دارد و به‌همراه این تیم افتخارات زیادی برای کشور کسب کرده است. او با این تیم، مدال نقره بازی‌های پاراآسیایی 2014 اینچئون را به دست آورد و پس از آن هم پرچم‌دار کاروان ایران در پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ شد و حتی در بازی حساس ایران و امریکا در پارالمپیک ریو، عنوان بهترین بازیکن زمین را هم به خود اختصاص داد. او پس از این، تغییر رشته داد و سراغ دوومیدانی آمد. کردستانی در بازی‌های پاراآسیایی 2018 جاکارتا در ماده‌ی پرتاب وزنه‌ی بانوان، کلاس ۵۶/۵۷ F وزنه را ۹ متر و ۳۹ سانتیمتر پرتاب کرد و با این رکورد علاوه بر کسب مدال طلا، موفق شد رکورد قهرمانی آسیا را هم از آن خود کند.
به گزارش فردای‌کرمان، کردستانی مجروح جنگ است و در سال 81 در سن 19سالگی در منطقه‌ی شلمچه با از ناحیه‌ی پای راست دچار مجروحیت شد.
خبرگزاری تسنیم کرمان به‌تازگی با او گفت‌وگویی انجام داده که آن را در ادامه می‌خوانید:

از حال‌وهوای مسابقات آسیایی جاکارتا برایمان بگویید؟
زمانی که در جریان مسابقات قرار می‌گیریم و وقتی با شرایط مسابقات پیوند می‌خوریم معنای توکل به خدا و اهل‌بیت (ع)، ایمان و خودباوری بیش‌تر در وجود آدمی عینیت پیدا کرده و در ما متجلی می‌شود.

دلایل شما برای خداحافظی با تیم ملی والیبال نشسته چه بود؟
زمانی که از والیبال نشسته خداحافظی کردم در پاراالمپیک ریو در اوج بودم و در هر شش تکنیک والیبال به‌عنوان بهترین بازیکن شناخته شدم و تقریبا از همه‌ی کشورهای دنیا از من درخواست شد تا برای آنها بازی کنم اما با چند هدف از والیبال جدا شدم. دبیر هیات ورزش جانبازان و معلولین کرمان بودم و از آنجا که امکان راه‌اندازی رشته‌های پرهزینه و گران برای معلولان استان در همه‌ی نقاط به‌ویژه نقاط محروم نبود به‌دنبال رشته‌ای بودم تا بتوان آن را در دل مناطق محروم استان با وجود امکانات ورزشی کم و با حداقل هزینه و امکانات در فضایی محدود راه‌اندازی کرد.

با شناخت و هدف قبلی به رشته پرتاب وزنه وارد شدید؟
از ابتدا قصد ورود به دو و میدانی را نداشتم و مسیر ورزش من به‌سمت این رشته را به‌نوعی خداوند در برابر من قرار داد. اربعین سال 95 بود که تصمیم داشتم تا از مرز شلمچه در مراسم پیاده‌روی اربعین شرکت کنم و در مسیر این سفر در اهواز پیش آقای امیری مربی خانم ساره جوانمرد و از مربیان تیم ملی که از جانبازان ما هم بودند رفته و تست تیراندازی دهم. در راه کاری پیش آمد و به‌سمت اصفهان رفتم و مسیر حرکت ما تغییر کرد. تصمیم گرفتم پیاده‌روی خود را از مرز دیگری انجام دهم پس نزد آقای بهرامی مربی تیم دو و میدانی که در خرم‌آباد بود رفتم و ایشان با تمام مشغله‌ای که داشتند یک هفته برای من وقت گذاشته با من تمرین کردند و به من گفتند که استعداد و توانایی این رشته در من وجود دارد اما کار سختی پیشِ‌رو دارم چون در دسته‌ی حداقل معلولیت قرار می‌گیرم. بهتر است کار خود را شروع کنم اما به مسابقات آسیایی نمی‌رسم.
با شنیدن این حرف‌ها دلگرم نشده و از دوومیدانی ناامید شدم چون من آدمی نبودم که بتوانم چهار سال و تا مسابقات بعدی صبر کنم. به اهواز رفتم، چهار روز اهواز بودم. آنجا آقای امیری مربی تیرانداری با تپانچه به من گفتند که "استعداد لازم برای این رشته در تو هست اما سه رقیب قوی از ایران داری نباید امیدوار باشی که به‌راحتی به تیم ملی بروی" اما تصمیم جدی گرفتم که به رشته تیراندازی بروم.

چگونه وارد رشته پرتاب وزنه شدید؟
به کرمان آمدم یکی از ورزشکاران پرتاب وزنه‌ی خرم‌آبادی به کرمان آمده بود، تمرینات او را از نزدیک دیدم. دو سه ماهی در کرمان تمرین کردم اما به‌دلیل این‌که مربی خوبی نداشتم پیشرفت نکردم در آن زمان ما در کرمان مربی پرتاب نداشتیم. شنیده بودم که آقای محسن شاهرخی از مربیان تیم ملی فدراسیون دو و میدانی در این رشته بسیار توانمند و پرتلاش هستند.
مسابقات قهرمانی کشور که برگزار شد در این مسابقات ایشان را دیدم و با ایشان صحبت کردم تا به کرمان بیایند. در ابتدا به‌دلایلی موافقت نکردند اما وقتی به کرمان آمدند و جوّ اینجا را دیدند در کرمان ماندند.
من رشته‌های ورزشی زیادی رفتم اما هیچ وقت فکر نمی‌کردم که گمشده‌ی من در پرتاب وزنه باشد. برای موفقیت در این رشته و کسب مدال تلاش‌های زیادی کردم؛ هر صبح و عصر تمرین می‌کردم و رقبای سرسختی داشتم و با وجودی که ادغام دو دسته را با هم داشتیم کار ما سخت‌تر هم شده بود اما با کمک مربی خوبی که داشتم توانستم مدال طلا را کسب کنم.

پرتاب وزنه در کرمان چه جایگاهی دارد؟
دو و میدانی این پتانسیل را دارد تا با آموزش خوب و وسایل محدود و نسبتا ارزان می‌توان کار کرد و حتی در حیاط منزل خود تمرینات را شروع کنند.
تمام هدفم این بود که بتوانم با امکانات و بودجه‌ی کم، رشته‌ای را برای معلولان حتی در نقاط دورافتاده و محروم استان راه‌اندازی کنم و دو و میدانی این ظرفیت را داشت. می‌خواستم دو و میدانی در کرمان راه بیفتد و خوشبختانه امروز پرتاب در کرمان راه افتاده است و من مدال طلای مسابقات پاراآسیایی جاکارتایم را مدیون اعتماد آقای نخعی رئیس هیئت جانبازان و معلولین استان کرمان هستم.
در حال حاضر پیست‌های پرتاب، سکوها و تجهیزات ما در کشور حرف اول را می‌زند، دو و میدانی در پرتاب جای خود را در کرمان باز کرده و 200 نفر در استان کرمان به این رشته آمدند.

به‌جز شما ورزشکار دیگری از کرمان در سطح ملی حضور دارد؟
پنج نفر از ورزشکاران استان کرمان برای مسابقات پاراآسیایی انتخاب شدند اما نداشتن پشتوانه در فدراسیون و انجمن دو و میدانی و وجود ناداوری آن‌ها را از حضور در مسابقات محروم کرد.
با وجودی که پنج نفر از بچه‌های ما ورودی مسابقات را کسب کرده بودند متاسفانه زدوبندها و مافیا آن‌قدر زیاد بود که به‌بهانه‌های مختلف حق بچه‌های معلول شهرستانی ما پایمال شد و اعتراضات زیاد ما و حتی پیگیری‌های دکتر پورابراهیمی نماینده مردم کرمان و راور در مجلس شورای اسلامی هم به جایی نرسید اما خوشحالم که به هدف خود رسیدم و امروز در نقاط مختلف استان از جمله منوجان، بم، جیرفت، اسفندقه، عنبرآباد، امیرآباد، سیرجان، سرچشمه، شهربابک و زرند ورزشکار داریم و این ورزش فعال‌ترین انجمن استان را در اختیار دارد.
با وجودی که حق بچه‌های ما به‌بدترین شکل ضایع شد اما بچه‌های ما هستند، انگیزه هست و برای سال‌های بعد تلاش می‌کنیم و مدال طلای من به همه ثابت کرد که مشکل از مربی ما و از برنامه‌ریزی‌ها نبوده بلکه مشکل از ناداوری‌ها بود و امروز خود فدراسیون هم متوجه این مسئله شده است.

مشکلات و کمبودهای این رشته در کشور ما چیست؟
مشکلی که در کشور ما وجود دارد این است که مسئول انجمن می‌تواند هم مربی تیم ملی باشد و هم داور و امکان بی‌عدالتی‌های زیادی وجود دارد از طرف دیگر ما هنوز یک سالن تخصصی بدن‌سازی ویژه دو و میدانی و پرتاب نداریم و فقط یک سالن ورزشی تخصصی در کشور وجود دارد که آن هم متعلق به فدراسیون دو و میدانی است.