سیمای وصف‌ناپذیر امام علی‌(ع)

فردای کرمان – گروه جامعه: نوشتن درباره‌ی سالگرد تولد امام و پیشوایی که مردم زمانه‌اش او را نمی‌شناختند، و مجبور بود از فشار تنهایی سر درون چاه بگذارد و فریاد بکشد، واقعا کار آسانی نیست.

آن امام عزیز، چنان به عدالت‌ورزی خو گرفته بود، که بسیاری از پیروان و دوستان‌اش هم تحمل کردار حق‌خواهانه‌ی او را نداشتند. در حالی که در میدان جنگ، سپاه دشمن را خسته می‌کرد و هیبت او لرزه بر اندام سرداران سپاه دشمن می‌افکند، موقع عبادت و مناجات چنان در دنیای عرفانی‌اش غرق می‌شد، که نزدیکان او فرصت می‌یافتند از پای مجروح او تیر را بیرون آورند، و صدای آخی هم از او نشنوند.

تا زنده بود، هرگز بچه‌های یتیم و درماندگان را فراموش نکرد، و چون پدری مهربان آن‌ها را در آغوش می‌گرفت و از آن‌ها دلجویی می‌کرد. شب‌ها آرامش را بر خود حرام می‌‌کرد، تا گرسنگان و بیچارگان با شکمی سیر، و به آرامی سر بر بالین بگذارند.

با این‌که در وصف او کتاب‌ها و مقاله‌های زیادی نوشته‌ شده است، اما شخصیت بی‌بدیل او، هنوز آن‌چنان‌که بود و زیست، معرفی نشده است. حتی آن‌ها که درباره‌ی او پژوهش کرده‌اند، به این نکته اعتراف دارند.

 جرج جرداق مسیحی در فرازی از کتاب ارزشمندش «امام علی، صدای عدالت انسانی» که آن را در پنج ‌جلد، و تماما در توصیف  زندگی امام علی(ع) تالیف کرده، می‌نویسد: «ای روزگار، کاش می‌توانستی همه‌ی قدرت‌هایت را، و ای طبیعت، کاش می‌توانستی همه‌ی استعدادهایت را، در خلق یک انسان بزرگ، نبوغ بزرگ و قهرمان بزرگ جمع می‌کردی، و ‌بار دیگر به جهان ما یک علی(ع) دیگر می‌دادی».