فردایکرمان – محمد لطیفکار: مهران رضاپور در زمرۀ استادان شناخته شدۀ صنایعدستی است. او در چند ماه گذشته بهخاطر تصادف در بیمارستان و منزل بستری شده و هنوز تحت درمان است. امیدوارم هرچه زودتر شاهد برگشت ایشان به محل کار خود باشیم. او اما تنها اهل قلمزنی و نگارگری نیست؛ در زمینۀ آموزش و پژوهش هم صاحب ذوق، دانش و مهارت است.
رضاپور در یادداشتی که اخیرا به مناسبت گرامیداشت روز جهانی صنایعدستی در صفحۀ اینستاگرام خود منتشر کرده مینویسد: «با مدرک دکتری هم اگر بخواهی در زمینۀ صنایعدستی کار کنی باید دستانت زخمی و پینه بسته شود».
او در ادامه میافزاید: «هنرمند صنایعدستی از جان و قلبش مایه میگذارد. عشق خمیر مایۀ اصلی کار اوست و عشق است که ماندن و تاب آوردن در شرایط سخت کار و بیپولی و قدر ندیدن و در حاشیه ماندن او را توجیه میکند. والّا اگر هنرمند صنایعدستی بخواهد همانمقدار وقت و انرژی را که صرف تولید اثر هنری میکند، صرف هر کار دیگری بکند، به جرگۀ ثروتمندان و برجسازان میپیوندد... بههمین دلیل جامعه باید به این پاسداران هنر و سنت و هویت اصیل کشور، احترام بگذارد».
اینکه احترام گذاشتن به هنرمندان دقیقا چه مفهومی دارد، بحث مفصلی میطلبد، اما قطعا مراد این هنرمند، احترام ظاهری از قبیل دست به سینه گذاشتن شاگردان و دوستان و نزدیکان و حتی مسئولین نیست. به گمان من ادای احترام جامعه به هنرمند، یعنی او بتواند از حق حیات هنری و رفاه یک زندگی متعارف برخوردار باشد، بتواند از انواع تسهیلات بیمهای برخوردار باشد، خودش و کارش به درستی به مردم معرفی شود، جایی برای عرضۀ تولیداتش وجود داشته باشند، با تسهیلات کافی به بازارهای واقعی داخل و خارج دسترسی داشته باشد. امکان کپی و جعل اثرش منتفی شود، از مزایای یک تشکل صنفی و حرفهای قوی برخوردار باشد و دهها مورد و باید دیگر... که طبیعتا در یک مجال کوتاه نمیتوانم به همۀ آنها اشاره کنم...
+ عکسها را ماه گذشته که به عیادت ایشان رفتم گرفتهام.
نظر خود را بنویسید