گروه جامعه ـ درمان زنان معتاد در کرمان متوقف شده است. کمپ ماده 16 که در سال‌های گذشته این نقش را ایفا می‌کرد، توسط بهزیستی تعطیل شده و پس از آن، در شهر کرمان یک کمپ خصوصی فعالیت می‌کرد که این کمپ نیز، تعطیل شده است.
فاطمه غنی‌پور؛ از فعالان اجتماعی حوزه زنان و جانشین مدیرعامل خیریه وارثان غدیر در گفت‌وگو با فردای کرمان، با بیان این‌که اکنون هیچ اقدام درمانی برای زنان معتاد در شهر کرمان صورت نمی‌گیرد، درباره‌ی مسائل و مشکلات این حوزه توضیحاتی داد.
او گفت: «اکنون در کرمان مراکز دی‌آی‌سی (DIC) و گرم‌خانه داریم که هیچ‌یک درمان زنان معتاد را انجام نمی‌دهند. گرم‌خانه فقط دو وعده غذا به این زنان می‌دهد و مراکز دی‌آی‌سی نیز وسائل تزریق و وسائل بهداشتی و در برخی موارد متادون را به مراجعه کنندگان می‌دهند».
وی افزود: «این اما در حالی است که ما مراجعان بسیار زیادی از زنان معتاد داریم که با التماس درخواست دارند تا برای درمان‌شان کاری کنیم ولی متاسفانه امکان آن وجود ندارد».
غنی‌پور با بیان این‌که معتادان مدتی است که از متادون هم دوری می‌کنند، افزود: «معتادان زیادی دیدم که می‌گویند متادون یک اعتیاد جدید است و با مصرف آن، درد خماری بدتری باید پس بدهیم».
وی ادامه داد: «من هنوز یک نفر را ندیدم که فقط متادون مصرف کند و به اصطلاح خودشان؛ همه دوگانه‌سوز هستند! یعنی متادون و مثلا شیشه را با هم مصرف می‌کنند».
درمان 21 روزه کافی نیست
جانشین مدیرعامل خیریه وارثان غدیر در ادامه، با اشاره به روند درمانی در کمپ‌ها که 21 روز فرد معتاد را تحت درمان قرار می‌دهند، اظهار کرد: «از لحاظ علمی، این 21 روز اصلا کافی نیست». غنی‌پور افزود: «ابتدا باید براساس ماده‌ای که فرد معتاد مصرف می‌کند، روش ترک را شناسایی کرد وسپس با تجزیه تحلیل شرایط فرد، روش مناسب برای درمان او را انتخاب کرد».
وی ادامه داد: «گاهی برخی افراد شرایطی دارند که کمپ اصلا جوابگوی درمان آن‌ها نیست؛ اما متاسفانه همه بدون استثنا فکر می‌کنند درمان اعتیاد یعنی رفتن به کمپ! با این دیدگاه، برخی به کمپ می‌روند و نمی‌توانند نتیجه بگیرند». غنی‌پور گفت: «برخی افراد معتاد مشکلات روانی دارند؛ یا بعد از اعتیاد دچار شده‌اند یا از قبل، مشکل داشتند و به همین دلیل به سمت مواد آمده‌اند. باید همه‌ی این شرایط را در فرد معتاد سنجید و سپس او را وارد پروسه‌ی درمان کرد؛ متاسفانه این مسائل چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد».
جانشین مدیرعامل خیریه وارثان غدیر اذعان کرد: «این اظهارات من به‌معنای آن نیست که کمپ فایده ندارد؛ حدود 70 تا 80 درصد افراد با مراجعه به کمپ می‌توانند مشکل خود را حل کنند اما کمپ کافی نیست. باید درمان را با روش‌های ماندگار ادامه داد».
اکثر زنان معتاد به عجز رسیده‌اند
این فعال اجتماعی که مدتی مدیریت کمپ ماده 16 را نیز بر عهده داشته؛ در ادامه، از تاثیرات مطلوب درمان اجتماع‌مدار تی‌سی (TC) سخن گفت و توضیح داد: «این، روش ماندگاری است که فرد پس از ترخیص از کمپ، باید تحت این درمان قرار گیرند. ما در در کمپ ماده 16 این طرح را نه به‌صورت کامل، اما بنا به شرایط و محدودیت‌هایی که داشتیم، به‌صورت شبه تی‌سی پیاده کردیم و نتایجی گرفتیم که قابل ارائه است. الان در خیریه، زنانی را تحت پوشش داریم که در کمپ ترک کرده‌اند و همچنان در سلامت هستند».
وی افزود: «با وجود نتیجه‌ی خوبی که این طرح در کمپ ماده 16 داشت ولی متاسفانه آن را حمایت نکردند تا ادامه یابد و بتوان زنان را درمان کرد. کمپ ماده 16 را تعطیل کردند و نگفتند این زنان معتاد تکلیف‌شان چیست؟». وی با ابراز نگرانی از وضعیت زنان معتاد کرمان اظهار کرد: «الان زنان معتاد زیادی هستند که بسیار به درمان اعتیاد خود تمایل دارند و چون من مسئول کمپ ماده 16 بودم، الان همچنان مراجعه می‌کنند و با التماس درخواست دارند درمان‌شان کنیم اما متاسفانه کمپ در شهر کرمان نداریم». غنی‌پور ادامه داد: «اکثریت این زنان معتاد به عجز رسیده‌اند و در این مرحله، خیلی درمان امید بخش است. گاهی فرد انگیزه‌ای برای درمان ندارد. به وجود آورن این انگیزه، کار بسیار دشواری است اما حالا در شهر زنان بسیار زیادی داریم که به عجز رسیدند و درخواست کمک می‌کنند ولی هیچ کمپی الان در کرمان وجود ندارد تا به درمان آن‌ها کمک شود».
جنبۀ عاطفی درمان معتاد را نادیده می‌گیرند
به گزارش خبرنگار فردای کرمان، غنی‌پور خود پیش از این برای دریافت مجوز تاسیس کمپ و راه‌اندازی یک موسسه از طریق بهزیستی اقداماتی انجام داده است. او در این‌باره نیز توضیحاتی داد.
غنی‌پور اظهار کرد: «بهزیستی ضوابطی دارد که طبق آن، فقط به فردی مجوز می‌دهند که پزشک باشد. به همین دلیل، به خود من چنین مجوزی نمی‌دهند و باید حتما یک پزشک معرفی کنم».
وی گفت: «ما هم موافقیم که پزشک باشد اما برای کارهایی مثل تشخیص روش درمان و نظارت بر انجام آن؛ یعنی مسئول فنی پزشک باشد اما دیگر مسئولیت‌ها به عهده‌ی خودمان باشد. درمان معتاد یک جنبه‌ی روانی و عاطفی دارد. این‌که یک پزشک با مشغله‌هایی دارد چه‌قدر می‌تواند برای تک‌تک این مددجویان وقت بگذارد؟ پرسشی است که متولیان باید از خود بپرسند».
غنی‌پور با بیان این‌که پیاده کردن روش علمی درمان حتما باید توسط پزشک صورت گیرد و در این، تردیدی وجود ندارد، گفت: «ولی بخش‌های دیگر کار که بسیار هم مهم هستند از جمله ایجاد انگیزه و کمک‌های عاطفی را افرادی جز پزشکان هم می‌توانند انجام دهند».
وی افزود: «تعدادی از خیّرین اعلام آمادگی کرده‌اند که حاضرند به من برای راه‌اندازی این کمپ کمک کنند؛ این، یک اتفاق بسیار مهم است که جامعه‌ی نیکوکاری ما به این سمت گرایش پیدا کرده است. خود من هم آمادگی کامل دارم تا به زنان معتاد خدمات‌رسانی داشته باشیم انتظار داریم متولیان نیز ما را همراهی و حمایت کنند».
نظر خود را بنویسید