بیماری‌های همه‌گیر هیچ‌وقت دغدغۀ اصلی نویسندگان ایرانی نبوده است

گروه فرهنگ‌وهنر ـ امروز شانزدهم فروردین‌ماه، سالروز تولد محمدعلی علومی، نویسنده‌ی اهل بم است. او این روزها در قرنطینه،مشغول نگارش یک رمان طنز به نام «کائوس» است و معتقد است که پرداختن به سوژه‌ای مثل بیماری‌های همه‌گیر، هیچ‌وقت دغدغه‌ی اصلی جامعه‌ی ادبی ایرانی نبوده است.

به گزارش فردای‌کرمان به نقل از ایبنا، علومی گفت:‌ «این روزها مشغول نگارش یک رمان طنز به نام «کائوس» بودم. کائوس در اسطوره‌های یونان به معنی هرج‌ومرج، بی‌نظمی و آشفتگی است. یونانیان معتقد بودند، قبل از اینکه جهان از سوی خدایان نظمی پیدا کند، دچار بی‌نظمی بوده است و از این رو می‌توان گفت که این اسم یک نام یونانی است».
وی ادامه داد: «این رمان، داستان مردی است که در اجتماع می‌چرخد و از این رو ما را با مسائل اجتماعی روبه‌رو می‌‌کند. این فرد به دنبال زندگی بهتر است و از این رو شاهد فرار او از تکرارهای روزانه هستیم. این داستان شاید شما را یاد فیلم‌های دهه 40 سینمای ایران بیندازد. فردی را می‌بینید که در روزگار حال و این دنیای مدرن می‌خواهد مثل فردین باشد. این فرد دون‌کیشوت روزگار خودش است. او در راه پر پیچ و خمی که دارد با ماجراها و حوادث مختلفی روبه‌رو می‌شود که من با نگاه طنز به این اتفاقات پرداخته‌ام».
این نویسنده اهل بم در توضیح زمان انتشار این رمان گفت: «نگارش این کتاب تازه تمام شده است و البته یک‌بار دیگر هم باید ویرایش شود. هنوز درباره ناشر این اثر تصمیم نگرفته‌ام؛ اما امیدوارم که تا نیمه‌ی دوم سال 99 این کتاب وارد بازار شود».
محمدعلی علومی هم مثل بسیاری از نویسندگان معتقد است که ما در ادبیات‌مان دغدغه بیماری‌های فراگیر را نداشتیم و از این رو به آنها نپرداخته‌ایم. او در این رابطه گفت: «ما از مشروطه وارد دنیای جدید شدیم و این در حالی است که پیش از آن شناختی از دنیای مدرن نداشتیم. مردم پیش از مشروطه معتقد بودند که بیماری‌های مثل «وبا» شر ناگزیری است که در اجتماع اتفاق می‌افتد و فلک به گونه گشته که این اتفاقات رخ دهد. از این رو ما هیچ‌وقت به شکل یک سوژه اصلی به این مسائل نگاه نکرده‌ایم. البته شاید در برخی از آثار به شکل مختصر به آن اشاره‌ای شده باشد، اما هیچ‌وقت سوژه و محور نبوده است».
وی اظهار کرد: «بعد از مشروطه هم ادبیات ما به این سمت رفت که به انتقاد از حاکمان نالایق و شرایط سیاسی کشور بپردازد و شاید پرداختن به این موضوعات هیچ‌وقت دغدغه‌ی اصلی جامعه ادبی ایرانی نبوده است. از طرفی باید بپذیریم که این شرایط قرنطینه نیز شرایط جدیدی است و شاید نخستین تجربه‌ی بشر باشد».
این نویسنده با اشاره به دغدغه‌های اجتماعی خود اظهار کرد: «من خودم به عنوان یک کرمانی و کسی که متولد بم است، وقتی زلزله‌ی بم اتفاق افتاد رمانی به اسم «ظلمات» نوشتم و در آن به یک پدیده‌ی طبیعی مثل زلزله پرداختم. البته باید قبول کنیم که شاعران بیش از نویسندگان به این اتفاقات می‌پردازند و سر همین قضیه زلزله نیز خیلی از شاعران دست به قلم شدند و نوشتند».
وی افزود: «سر قضیه‌ی مدافعان سلامت، قرنطینه، هواپیمای اوکراینی و خیلی از اتفاقات دیگر نیز شاعران ورود کردند؛ چراکه به نظرم یک شاعر توانمند باتوجه به اتفاقاتی که رخ داده شروع به نوشتن می‌کند و کارش راحت‌تر از یک رمان‌نویس است. البته منظورم از راحتی پرداختن به موضوع است و بدون شک شعر گفتن از دغدغه‌های مردم کار دشواری است».
علومی گفت: «البته دلایل نپرداختن نویسندگان را در خود جامعه نیز می‌توان یافت. برای مثال، با اینکه کتاب و کتابخوانی درکشور ما رشد محسوسی داشته اما هنوز فرهنگ مکتوب در جامعه ما رشد نکرده است و ما علاقه‌ی زیادی به فرهنگ شفاهی داریم و شاید به همین دلیل هیچ‌وقت پرداختن به چنین سوژه‌هایی دغدغه‌ی اصلی و اولویت ما نبوده است». / الف