فردای کرمان – گروه جامعه: اقتصاد این روزهای جامعه‌ی ما نیاز به توصیف ندارد. مدیرانی که در کف این جغرافیا زندگی می‌کنند یا خودشان گرفتار مشکلات و معضلات اقتصادی هستند یا با همین دو چشم سر، آثار آن را در حوالی خود مشاهده می‌کنند. متاسفانه زندگی برای قشرهایی از جامعه سخت و دشوار شده است و دولت‌ها هم نتوانستند چنان‌که باید و شاید امنیت اقتصادی را در واقعیت زندگی مردم برقرار کنند، و آن‌چه از حمایت دولت‌ها احتمالا بروز و ظهور پیدا می‌کند به سرعت در تهاجم گرانی‌ها و تورم محو و ناپدید می‌گردد!؟
از سوی دیگر، آثار اقدامات و وعده‌های دولت جدید هم هنوز چندان حضور و بروز عملی خود را نشان نداده است. تحریم‌های بین‌المللی هم که جای خود را آنچنان مستحکم کرده است که حالا حالاها چندان به امیدواری نمی‌توان دل بست. عده‌ای هم که با مقوله‌ی فقر و نیازمندی هیچ رابطه‌ای ندارند، مردم را به صبوری و تحمل و مقاومت توصیه می‌کنند...!
در این شرایط، کمک‌های مردمی که با نام و بی‌‌نام، یاری‌رسان این اقشار هستند و این سنت پسندیده‌ی هزاران سال است که در لایه‌های گوناگون جامعه نقش خود را ایفا کرده و در دوران‌های مختلف، چاله‌های زندگی مردم را تا حدودی مرتفع ساخته است. این سنت پسندیده اگرچه درمان قطعی بیماری فقر و فلاکت نیست، اما تسکین‌دهنده‌ی بخش‌هایی از آلام و دردهای جامعه است. تردیدی نیست که توصیه‌ی فرهنگ دینی صراحتاً به ایجاد عدالت درجامعه است، و برای جود و بخشش و کمک‌های مردمی جایگاهی فوق عدالت قایل نیست. البته وظیفه‌ی ایجاد و تحکیم عدالت بر عهده‌ی دولت‌های مستقر نهاده شده است. در همین راستا است که انجمن‌ها و خیریه‌ها پدیدار شده‌اند و به هر حال کمک‌های موثری را سامان می‌دهند.
یکی از مشکلات مهم و اساسی که این جریان و سنت ارزشمند را به‌صورت کلاف سر در گمی در آورده و آن را کم اثر می‌کند، همانا پراکنده‌کاری فراوانی است که گستره‌ی عظیم کمک‌رسانی را دچار اخلال و بی‌نظمی می‌کند. روند کمک‌رسانی به مردم برای تاثیر بیشتر، بایستی از یک برنامه و سازمان منسجم و مطمئن و موثر برخوردار باشد، زیرا در غیر این‌صورت برخی افراد و گروه‌ها، از این کمک‌ها به طور مکرر استفاده می‌کنند و جماعتی دیگر فاقد بهره‌مندی لازم خواهند شد.
از سوی دیگر، در شبکه‌های مجازی، فراوان دیده می‌شود که برای یاری‌رسانی و رفع مشکلات گوناگون، خواسته‌هایی را مطرح می‌کنند، در حالی‌که شناخت و اطمینان لازم به برخی از آن‌ها وجود ندارد. به هر حال، لزوم وجود یک تشکیلات قوی و منسجم و مطمئن مردمی بیش از پیش به چشم می‌خورد تا در این وانفسای اقتصادی، بار کمک‌رسانی عموم مردم را به مقصد برساند و از کمک‌های تکراری و غیرلازم پیشگیری کند... این یک راهکار استراتژیک است که می‌باید مورد توجه برنامه‌ریزان قرار گیرد.
اما تا کی و تا کجا با روش‌هایی از قبیل یارانه، اعانه، کمک‌های مردمانه و مومنانه و ... کشور بزرگ ایران را می‌توان اداره کرد؟
نظر خود را بنویسید